«Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ὑλικὲς αὐτὲς οἰκοδομές, ποὺ ὅλοι ξέρουμε, ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη οἰκοδομή, οἰκοδομή πνευματική, ποὺ τὸ ἕνα μέρος της εἶναι ὁρατὸ καὶ τὸ ἄλλο μέρος ἀόρατο. Εἶναι οἰκοδομή, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὴ γῆ καὶ φτάνει στὰ ἄστρα. Μία οἰκοδομή, ποὺ ξεπερνάει σὲ τάξι, σὲ ὀμορφιὰ καὶ σὲ στερεότητα κάθε ἄλλη οἰκοδομή…
Ποιὰ εἶναι ἡ πνευματικὴ αὐτὴ οἰκοδομή; Εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἀλλ’ ὅταν λέμε Ἐκκλησία τί πρέπει νὰ ἐννοοῦμε; Τὸ ναὸ τῆς ἐνορίας μας, τὸ κτήριο δηλαδή, ποὺ ἔχουμε χτίσει, γιὰ νὰ μαζευώμαστε ἐκεῖ καὶ νὰ λατρεύουμε τὸν Κύριο; Βέβαια καὶ τὸ κτήριο λέγεται ἐκκλησία. Ἀλλὰ Ἐκκλησία κυρίως εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, ποὺ πιστεύουν στὸ Χριστό, κοινωνοῦν τὰ ἄχραντα μυστήρια καὶ συνδέονται μεταξύ τους μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ θεωρεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ἀδελφό. Αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὴν Ἐκκλησία, τὴν πνευματικὴ οἰκοδομή…»
(† Αὐγουστίνου Καντιώτου, Ἐπισκόπου Φλωρίνης)