…Μ’ αυτά τα λόγια όμως ο διάβολος μάνιαζε περισσότερο. Κι αμέσως δοκίμαζε άλλο όπλο: του έφερνε αφόρητη νύστα και ασταμάτητα χασμουρητά, προσπαθώντας έτσι να τον αποχαυνώσει. Αλλά εκείνος, μόλις ένιωθε νύστα, άρπαζε το ραβδί του και άρχιζε να χτυπάει το σώμα του, λέγοντας:
-Αχάριστε δούλε! Δεν σου έδωσα να φάς και να πιείς; Τώρα θέλεις και ύπνο; Θα σε μάθω εγώ να νυστάζεις!
Τέτοια λέγοντας, χτυπούσε όλο και δυνατότερα το σώμα του. Τόσο, που η νύστα τελικά υποχωρούσε! Και τότε άρχιζε ν’ αγρυπνεί και να προσεύχεται… Μετά την προσευχή έλεγε πάλι:
-Κοίταξε, Νήφων! Έφαγες και ήπιες. Αν τώρα υπηρετήσεις ανύσταχτα τον Κύριό σου, θα σε ξαναχορτάσω με τις δωρεές Του. Αν όμως αρχίσεις να λυγάς στον ύπνο, θα σε πεθάνω στην πείνα και τη δίψα!
Ακούγοντας ο διάβολος αυτά τα λόγια, λύσσαγε.
-Αλιτήριε, Νήφων! Τσύριξε μια μέρα. Πιο πανούργος κι απ’ τους δαίμονες είσαι! Ποιός σου τις έδειξε τούτες τις κατεργαριές; Πού τα έμαθες αυτά τα κόλπα, μου λές; … Αλίμονό μου! Με πάμπολλους πάλεψα ως τώρα, μα τέτοιο σκληρό καρύδι ποτέ μου δεν συνάντησα! Δεν φτάνει που με βρίζει και με κοροϊδεύει, διαλαλεί κι από πάνω πώς δεν φοβάται τους δαίμονες. Κακό που με βρήκε! Τον ρίχνω μια φορά, σηκώνεται, με ρίχνει δυο και τρείς! Και μου λέει ειρωνικά: «Δεν βλάπτει κανέναν να κρατάμε τις ισορροπίες!». Άλλοτε πάλι με απειλεί: «Μα κι αν πέσω, τι λές, δεν μπορώ να ξανασηκωθώ;». Τί να κάνω πια… Μά έννοια σου! Νέος είναι ακόμα! Κι εγώ ξέρω χίλια τεχνάσματα! Θα τον τραβήξω πάλι στο βούρκο της ακολασίας…