Μια ηλιόλουστη μέρα, αφού τέλειωσε τις δουλειές του σπιτιού κι ετοίμασε το φαγητό, Η μητέρα του μετέφερε τη μηχανή της ραπτικής ,στην ταράτσα του σπιτιού για να γαζώσει.
Από κοντά είχε το αγοράκι της, τον Σταύρο, που θα ήταν περίπου 20 μηνών.
Το παιδάκι έπαιζε γύρω από την καπνοδόχο, αλλά σε μια στιγμή παραπάτησε κι όπως η ταράτσα δεν είχε στηθαίο, έπεσε από ύψος τριάμισι περίπου μέτρων και χτύπησε θανάσιμα σε ένα πελέκι.
Αλλόφρων έτρεξε κοντά του η έρμη μάνα.
Τι να δει;
Το αγοράκι της αιμορραγούσε εκεί στο χώμα από στόμα, μύτη, αυτιά, χωρίς να αναπνέει, χωρίς σημάδια ζωής.
Άφωνη παρακολουθούσε σαν υπνωτισμένη η Στυλιανή.
Οι δικοί της άνθρωποι που προστρέξανε δεν ήξεραν πώς να την αντιμετωπίσουν,
όπως την έβλεπαν αδάκρυτη και χλωμή σαν πεθαμένη. Προτίμησαν να την αφήσουν να συνέλθει και ασχολήθηκαν με το παιδί.
Μετέφεραν το άψυχο κορμάκι στο εσωτερικό του σπιτιού, το έβαλαν σ’ ένα καναπεδάκι.
Ήρθε ο γιατρός που απλά πιστοποίησε το θάνατο του μικρού.
Ενώ η καμπάνα του χωριού άρχισε να χτυπά πένθιμα, ειδοποιήθηκε ο πατέρας που ήταν στη δουλειά του στο Ρέθυμνο για το τραγικό συμβάν και του ζήτησαν να κρατά ένα φέρετρο για το παιδί.
Η αυλή άρχισε να γεμίζει κόσμο που ερχόταν να συμπαρασταθεί στο πένθος της οικογένειας.
Ορίστηκε και η κηδεία για την επομένη στις 4:00 το απόγευμα.
Καθώς άρχισε να χτυπά πένθιμα η καμπάνα της εκκλησίας τότε η Στυλιανή θυμήθηκε τον Τίμιο Σταυρό στο εικονοστάσι . Πετάχτηκε σαν ελατήριο από τη θέση της. Μάταια προσπάθησαν να τη συγκρατήσουν εκείνοι που νόμιζαν πως πηγαίνει να δώσει τέλος στη ζωή της.
Σπεύδει και κατεβάζει το ιερό κειμήλιο με τρεμάμενα χέρια. Ασπάζεται ευλαβικά το σύμβολο της πίστης μας και πλησιάζοντας το παιδί της ακούμπησε το ιερό σύμβολο πάνω στην καρδούλα του και το έσφιξε στην αγκαλιά της:
– Τίμιε μου Σταυρέ παρακάλεσε, να ζήσει το παιδί μου, να το βαπτίσω Σταύρο και να το κάνω ιερέα.
Η προσευχή της εισακούσθηκε και το παιδάκι άνοιξε τα ματάκια του απορημένο με τον κόσμο που έβλεπε μπροστά του.
Έγινε όπως το έταξε η μητέρα.
Και το νεκραναστημένο παιδάκι έγινε μεγαλώνοντας ο εξαιρετικά αγαπητός μας ιερέας, παπα – Σταύρος Τζαγκαράκης,
που επί εφημερίας του ανθούσε η ενορία Περιβολίων
και έχει καταγραφεί στα χρονικά του τόπου,
από τους ίδιους τους πιστούς του Ρεθύμνου,
ως ένας από τους πλέον φωτισμένους μας κληρικούς.
Παπά Σταύρο.!!!
ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ.!
(Τα στοιχεία της οικογενείας που παραθέτω, είναι από την έκδοση του βιβλίου «Το θαύμα του Τιμίου Σταυρού κι η Γερόντισσα Φιλοθέη Μοναχή κατά κόσμον Στυλιανή Χατζήνα» (Ορθόδοξος Κυψέλη).
ΓΙΑ ΜΑΣ, ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.!!!