Ακριβοθώρητη γίνεται ,ολοένα και περισσότερο ,η παιδαγωγία εις την ουσία της ζωής σήμερα ,στο παγκόσμιο κυρίαρχο σύστημα του
οικονομισμού .Θέτει τούτος εκποδών την ποίηση οράματος του καλού καγαθού ,εξαχρειώνοντάς την ως αχρείαστη πολυτέλεια μη ρόλον
λυσιτελή βαστάζουσα εντός της ακαταμάχητης οικονομικής πραγματικότητας και των αμέσων αναγκών της .
Αποψιλώνεται από αξία επικοδομητική του πολιτισμού ,η ηνιοχούσα τις επιθυμίες εγκράτεια και μοχλεύεται στην κοινωνική ζωή ,με σκοπό το κέρδος, η δάνεια κι απαστράπτουσα πέραν πάσης υπερβολής , ευωχεία των αγαθών.
Αν η εκ της παιδαγωγίας εις την ανδρεία του ήθους και εις την εκγύμναση της απότοκης ρωμαλαίας τόλμης του ,απέδιδε δυνητικά
ήρωες ,τότε κατ’αντίθεση ,η εξ απαλών ονύχων προτυποποίηση ως ιδεώδους της φυσικής απληστίας ,δημιουργεί αιτιακά υποστηρικτές των αγορών του χρήματος ,κυνηγούς θησαυρών.
Η πρώτη εκδοχή αποδίδεται ως δυνητική ,διότι ο ανδρείος διέπεται έως τα μύχια από το σπανίως απαντώμενο ως ενδιάθετο της υπάρξεως συστατικό, τον δυναμισμό της τελειώσεως .Αυτό τον καθιστά αυτοτελή κι ελεύθερο ,«τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος»(Προς Φιλιπ.3-14).
Η δεύτερη εκδοχή ,με υπολογιστική ακρίβεια ,καταχώνει την όποια εκ της καταβολής του ανθρώπου ενυπάρχουσα φυσική αθωότητα ,δαυλίζοντας την απληστία με χρήμα.
Διαβάστε τη συνέχεια πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο