Οίμοι! Δεν είναι λίγες οι φορές που αυτή η λέξη εμφανίζεται μέσα στα ιερά κείμενα της μάνας Εκκλησίας. Κάθε μια να εμφατικοποιεί τα μεγάλα νοήματα των θείων λόγων , να υπογραμμίζει τις αθάνατες λέξεις που ακολουθούν. Υπάρχει ένα τέτοιο… αλίμονο, το οποίο αληθινά κάθε φορά που το ακούμε, μας συνταράσσει αδελφοί μου.
Οἴμοι, οἶον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή, χωριζομένη ἐκ τοῦ σώματος! Οἴμοι, πόσα δακρύει τότε, καὶ οὐχ ὑπάρχει ὁ ἐλεῶν αὐτήν!
Ο τόσο επίπονος αγώνας της ψυχής να εξέλθει εκ του σώματος…Λόγια από την ακολουθία εις κεκοιμημένους…Εκείνο το οίμοι, εγερτική σάλπιγγα για νεκροζώντανους ανθρώπους. Αλίμονο αν στις αμέτρητες φορές που εκείνη ήχησε τα λόγια τούτα μείναν λόγια βουβά και …ιδιόμελα για λίγους έως ελαχίστους.
Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που ένας συμπαθής και πολυτάλαντος πασίγνωστος καλλιτέχνης, ο αδελφός μας ο Αθανάσιος, εγκατέλειψε τα μάταια τούτου του κόσμου και μετέστη εξ ημών (προσευχόμαστε για αυτό) εν χώρα ζώντων.
Πάλεψε ο αδελφός μας για αρκετό καιρό με τον καρκίνο και έχοντας πλήρη γνώση του ότι ο καιρός του πάνω σε αυτήν τη γη ήταν εξαιρετικά περιορισμένος, έκανε κάτι πραγματικά εντυπωσιακό και πρωτόγνωρο. Λίγες μόλις μέρες προτού κοιμηθεί, πήγε μόνος του στο εστιατόριο που γειτνίαζε με το κοιμητήριο όπου και θα ενταφιαζόταν , κανόνισε το μενού της μακαρίας και το πλήρωσε…Πράγματι ασύλληπτα σπάνιο αυτό που έκανε! Θα έλεγε κανείς πως αυτός ο άνθρωπος δεν φοβήθηκε τον θάνατο… Είχε γενναία ψυχή…ανδρεία ψυχή!
Συνήθως εκείνες τις τελευταίες ώρες, οι περισσότεροι ούτε που θέλουν να ακούνε για την πιθανότητα του θανάτου. Ελπίζουν στην ίαση, στην αντιστροφή της ροής των πραγμάτων, στο…θαύμα! Εκείνος ο …Αθανάσιος φρόντισε, μερίμνησε…τον παρακολουθήσαμε να…κήδεται της μακαρίας του, του δείπνου, του νεκρόδειπνου των φίλων του και των συγγενών του μετά την κηδεία του, την φροντίδα του δηλαδή. Ευχηθήκαμε λοιπόν εκείνη την ώρα μια άλλη φροντίδα να είχε λάβει επίσης χώρα για τον αδελφό μας τον Αθανάσιο. Να έφυγε και με την ψυχή του τακτοποιημένη εν μετανοία και εξομολογημένος, ενωμένος με τον Ζώντα Θεό και ίσως πριν το φευγιό του… μακάρι να είχε μεριμνήσει για κάτι ακόμα. Να είχε εντρυφήσει στα κορυφαία και άφταστης ποιητικότητας λόγια που ύστερα από λίγες μόλις μέρες ακούστηκαν πάνω από το άψυχο σώμα του.
Οίμοι! Αλίμονο αδελφοί μου αν ποτέ μας δεν μεριμνήσαμε για κάτι τέτοιο! Για τους πολλούς μακάβριο! Για τους ελαχίστους αληθινά μακάριο! Μην νομίζετε φυσικά πως ο γράφων ανήκει στο…λείμμα. Μόλις πριν από χρόνια πήρε στα χέρια του έναν ψηφιακό δίσκο με 600 ομιλήματα του μακαριστού Ιεροκήρυκα του Παραδείσου Δημητρίου Παναγόπουλου διαπίστωσε πως στην ακολουθία των ομιλιών υπήρχαν 15 με τον τίτλο : Ερμηνεία Νεκρωσίμου! Δέος τον κατέλαβε τότε! Μόλις άρχισε να ακούει και να μελετάει τον βαθύ και διαφωτιστικό λόγο του Παναγόπουλου, περιέργως πως εκείνες οι 15 από τις 600 ώρες έμεναν …στην άκρη για αργότερα!
Πέρασε αρκετός καιρός και κάποτε οπλίστηκε με θάρρος και ξεκίνησε να τις ακούει! Ω Θεέ μου! Δεν είχε ακούσει ποτέ του τίποτα πιο ελπιδοφόρα αφυπνιστικό! Ασταμάτητα και επαναληπτικά ξεκίνησε να ακούει τον φλογερό Χριστοκήρυκα να ερμηνεύει και να ρίχνει φως σε αυτά τα μέχρι πρότινος άγνωρα και σκιαχτερά λόγια των …νεκρών. Διαμάντια κρυμμένα από τα μάτια των πολλών τούτου του μάταιου κόσμου. Εκείνη την ημέρα που πληροφορήθηκε για τις κηδείες-φροντίδες του Αθανασίου , σκέφτηκε και ευχήθηκε!
Να μπορούσε να απομαγνητοφωνούσε αυτές τις 15 ώρες με τον κυρ Δημήτρη και να τις ενέτασσε μέσα στην εβδομαδιαία ραδιοσυμπόρευση με τους αδελφούς του, να μάθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι για τα ουράνια και αιώνια μηνύματα της ακολουθίας προς κεκοιμημένους. Αδύνατον κάτι τόσο χρονοβόρο δίχως την άνωθεν βοήθεια! Διαθέσιμος χρόνος σχεδόν ανύπαρκτος! Έστειλε λοιπόν ο Κύριος που σε όλα απαντά συνοδοιπόρο μια ευλογημένη ψυχή που ναι , ακούγεται απίστευτο, λάτρευε από μικρός αυτήν την ακολουθία! Δεν γνωρίζονταν διόλου μέχρι την στιγμή που εκείνος με πολύ ευγένεια σε ένα μήνυμά του ρώτησε:
-Μπορώ σε κάτι να βοηθήσω;
-Ναι απάντησε με περίσσιο θράσος…
-Μπορείς να απομαγνητοφωνήσεις 15 ώρες ομιλίας του Παναγόπουλου;
Είπε μόνο: Να ναι ευλογημένο! Έναν χρόνο μετά μαζί με την κοπιώδη τούτη εργασία, ο διάκονος της…νεκρωσίμου αποκάλυψε και την συγκλονιστική επέμβαση του Κυριεύοντος σε ζωή και θάνατο.
Ακολουθούν λόγια του Π.Β. : «….”… Απ’ την κοιλιά της μάνας του που τον έχανες, που τον έβλεπες, στους Ταξιάρχες…
Από τα μικράτα του (όπως λέει και μια ευλογημένη ψυχή), από τον Εξάψαλμο στον γυναικωνίτη με την μάνα του…
Αφού έκανε και το εξής: Σε ηλικία που δεν θυμάται ούτε αυτός (δηλ. πολύ μικρή, του είπαν το κατόρθωμα του εφόσον μεγάλωσε), εωθινή ώρα Κυριακής έφυγε από το σπίτι και πήγε στην θέση του στον γυναικωνίτη μόνος του, με αποτέλεσμα η μάνα του να τον ψάχνει εναγωνίως μέχρι που τον βρήκε…
Μεγαλώνοντας, το Άγιο Βήμα διαδέχθηκε τον γυναικωνίτη και πλέον από εκεί μέσα υπηρετούσε τον Λειτουργό του Υψίστου σαν ένα παιδάκι από τα πολλά που είχαν οι Εκκλησιές μας τω καιρώ εκείνω…
Τις Κυριακές και τις γιορτές πολλά παιδιά στο Άγιο Βήμα, αλλά στους Εσπερινούς, στα Απόδειπνα της επιστροφής, στις Παρακλήσεις της Μάνας Παναγιάς, στα Μυστήρια γάμους, βαπτίσεις, (που τότε γίνονταν μόνο Κυριακές), μόνο ένα παπαδάκι… πάντα το ίδιο. Φυσικά αν δεν είχε σχολείο, η Νεκρώσιμη ακολουθία ήταν η αγαπημένη του. (Αυτό βέβαια δεν το ήξερε κανείς άλλος γιατί θα τον περνούσαν για τρελό).
Ο κυρ-Γιώργος ο νεωκόρος (που έκανε τον ψάλτη στους Εσπερινούς) και ο πατήρ Παναγιώτης (ο Θεός να τους αναπαύει), με τον καιρό τον ανέβασαν στο αναλόγιο, μιας και πολλές φορές ήταν οι τρεις τους. Να ένα Τρισάγιο, να ένα Πάτερ ημών, να ένα Πιστεύω, και σιγά-σιγά το παπαδάκι, έγινε ψαλτάκι… Αχ!… Αξέχαστοι εσπερινοί και ας ήταν σε ήχο Πλάγιο του κουτουρού. Ο καιρός πέρασε…, μεγάλωσε,
Τροπάρια αμέτρητα… ψαλμοί αμ
Αυτό το cd έμελλε να γίνει η α
Σαν ψάλτης δεκάδες αν όχι εκατ
“Οἴμοι, οἶον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή