Οι λάθος υπολογισμοί της Δύσης άνοιξαν το δρόμο για την εισβολή της Ρωσίας. Καθώς οι υπεροπλισμένες δυνάμεις του Κιέβου παλεύουν για επιβίωση, η συμμαχία κινδυνεύει με άλλη μια καταστροφική αποτυχία, γράφει άρθρο του βρετανικού Guardian, με τίτλο «Πίσω από την αμυντική «ασπίδα» του ΝΑΤΟ κρύβεται αδυναμία και διχασμός. Η Ουκρανία θα πληρώσει το τίμημα».
Συνεχίζει ο αρθρογράφος:
Μία ασπίδα αποτρέπει έναν εχθρό και σημαίνει αποφασιστικότητα. Είναι επίσης κάτι που πρέπει να κρυφτείς από πίσω, για να αποφύγεις μια μάχη. Από τότε που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία , ο Οργανισμός Βορειοατλαντικής Συνθήκης έχει χρησιμοποιηθεί και για τους δύο σκοπούς από πολιτικούς των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
Τι γίνεται όμως αν η ασπίδα είναι σπασμένη ή ελαττωματική; Οι δυτικές δυνάμεις ίσως πρόκειται να μάθουν. Η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στην Μαδρίτη αυτόν τον μήνα χαρακτηρίζεται ως η πιο σημαντική, «μετασχηματιστική» συνάντησή από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Αναμένονται πολλές αυτό-φιλοφρονήσεις για το πώς η συμμαχία των 30 χωρών ενώθηκε για να προστατεύσει τον (σ.σ. δήθεν) «ελεύθερο κόσμο» από την ρωσική επιθετικότητα. Ωστόσο, παραμένουν τεράστια ερωτηματικά.
Μιλώντας στην Πολωνία τον Μάρτιο, ο Τζο Μπάιντεν, πρόεδρος των ΗΠΑ και de facto αφεντικό του ΝΑΤΟ, έδωσε τον τόνο. Ορκίστηκε να υπερασπιστεί «κάθε ίντσα του εδάφους του ΝΑΤΟ με όλη την συλλογική δύναμη της Συμμαχίας». Μήνες αργότερα, ο Μπάιντεν παραμένει εξοργιστικά ασαφής σχετικά με τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Ο Μπεν Γουάλας, ο υπουργός Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου, επανέλαβε αυτό το ποίημα την περασμένη εβδομάδα στην Ισλανδία . Ο Ρώσος Βλαντιμίρ Πούτιν μπορεί να στοχεύσει στην συνέχεια την Λιθουανία, την Λετονία και την Εσθονία, προειδοποίησε ο Wallace, επειδή, όπως η Ουκρανία, δεν τις βλέπει ως «πραγματικές» χώρες. Όμως, όπως ο Μπάιντεν, η Βρετανία δεν έχει κανένα ευδιάκριτο σχέδιο για να διασφαλίσει ότι μια ανεξάρτητη Ουκρανία θα επιβιώσει.
Σημαντικά ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ κρύβονται πίσω από μια συμμαχία που προηγουμένως απαξιούσαν και παραμελούσαν. Το χρησιμοποιούν για να αποφύγουν να αναλάβουν δαπανηρές εθνικές δεσμεύσεις στο Κίεβο που μπορεί να εξοργίσουν την Μόσχα.
Ονειροπολώντας τη στρατηγική αυτονομία της ΕΕ, ο Γάλλος Εμανουέλ Μακρόν προτιμά την συζήτηση από την δράση. Ο Γερμανός Όλαφ Σολτς είναι η επιτομή της αναταραχής και της καθυστέρησης . Ο Βίκτορ Όρμπαν, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας που καταρρίπτει τις κυρώσεις, φαίνεται συχνά να προτιμά την άλλη πλευρά.
Οι κυνικά εγωιστικές προσπάθειες του ταραχοποιού προέδρου της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, να σαμποτάρει τις αιτήσεις ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας υπονομεύουν επίσης ένα ενιαίο μέτωπο.
Ο Γενς Στόλτενμπεργκ, ο απρόσβλητος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, επιθυμεί να αγωνιστεί για να επιδιορθώσει αυτές τις ρωγμές. Η Πολωνία και άλλα κράτη της «πρώτης γραμμής» θέλουν μια πιο σκληρή προσέγγιση, συμπεριλαμβανομένης της μόνιμης τοποθέτησης πρόσθετων στρατευμάτων, βαρέων όπλων και αεροπλάνων στα σύνορα της Ρωσίας. Σε απάντηση, οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ υπόσχονται «στιβαρές και ιστορικές» αποφάσεις.
Όσο για την Ουκρανία, η ηγεσία της έχει εγκαταλείψει κάθε ελπίδα για ένταξη στην Συμμαχία, κάτι που της είχαν υποσχεθεί επίσημα στην σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ το 2008 στο Βουκουρέστι, και έχει πάψει να ζητά άμεση στρατιωτική επέμβαση.
(…)
Το ΝΑΤΟ θα μπορούσε και θα έπρεπε να ασκεί μεγαλύτερη πίεση στις ρωσικές δυνάμεις, βοηθώντας έτσι να πείσει τον Πούτιν να τερματίσει τον πόλεμο.
Γιατί το ΝΑΤΟ δεν κάνει περισσότερα; Συνολικά, όλα τα σκεπτικά και οι δικαιολογίες για παθητικότητα και αδράνεια παράγουν μια εικόνα μιας συμμαχίας πολύ λιγότερο ενωμένης, ισχυρής και οργανωμένης από ό,τι διατυμπανίζουν οι θαυμαστές της.
Αλλά αν, όπως αναμένεται, ο πόλεμος συνεχιστεί, εάν και οι δύο πλευρές απελπιστούν, εάν το διπλωματικό αδιέξοδο βαθύνει και αν αυξηθεί η απειλή ευρύτερης σύγκρουσης, οι μακροχρόνιες αδιευκρίνιστες αδυναμίες και τρωτά σημεία του ΝΑΤΟ θα γίνουν πιο εμφανείς και πιο επικίνδυνες για όσους κρύβονται πίσω από τις επάλξεις του.
Δεν θα ήταν ρεαλιστικό να περιμένουμε απρόσκοπτη πολιτική ομοφωνία σε έναν τόσο μεγάλο οργανισμό. Αλλά το γεγονός ότι κάθε μέλος έχει ίσο λόγο όταν, από άποψη στρατιωτικής ικανότητας, είναι παράλογα άνισα, εμποδίζει την γρήγορη, τολμηρή λήψη αποφάσεων. Μια ρωσική πυρηνική ή χημική πρόκληση , για παράδειγμα, είναι πιθανό να δημιουργήσει μια παραλυτική κακοφωνία αντικρουόμενων φωνών εντός του ΝΑΤΟ – και ο Πούτιν σίγουρα το γνωρίζει.
Ταυτόχρονα, υπάρχει τεράστια υπερβολική εξάρτηση από τις ΗΠΑ, μια στρατιωτική υπερδύναμη χωρίς την συμφωνία της οποίας τίποτα δεν συμβαίνει και πίσω από την ισχύ της οποίας κρύβονται οι καθυστερημένοι, αρνούμενοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Οργανωτικά και στρατιωτικά, επίσης, το ΝΑΤΟ είναι παντού . Διαθέτει τρία κοινά στρατηγεία διοίκησης – στην Ιταλία, την Ολλανδία και τις ΗΠΑ. Όμως ο ανώτατος στρατηγός του έχει έδρα το Βέλγιο. Λείπει η διαλειτουργικότητα των οπλικών συστημάτων των διαφόρων χωρών, όπως και οι κοινές ασκήσεις εκπαίδευσης, η προμήθεια όπλων και η ανταλλαγή πληροφοριών.
Το ΝΑΤΟ είναι επίσης ολοένα παγιδευμένο ανάμεσα σε μια ρωσική απειλή στον ευρωατλαντικό χώρο και τις προκλήσεις στον Ινδο-Ειρηνικό από μια επιθετικά επεκτατική Κίνα .
Στην Μαδρίτη αναμένονται ηγέτες από την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Ο κοινός τους εφιάλτης: ένας ολοκληρωτικός σινο-ρωσικός παγκόσμιος άξονας «χωρίς όρια» στον απόηχο του ναζιστοσοβιετικού συμφώνου του 1939 (σ.σ. ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΗΔΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ – ΕΔΩ).
Το ΝΑΤΟ πρόκειται να δημοσιεύσει την 10ετή «στρατηγική ιδέα» του για το πώς να αντιμετωπίσει όλα αυτά, καθώς και την διακρατική τρομοκρατία, την αποσταθεροποιητική (σ.σ. δήθεν) κλιματική αλλαγή, τον κυβερνοχώρο και την άνοδο των αντιδυτικών κρατών. Είναι μια μεγάλη πρόκληση.
Καθυστερημένη, επίσης, είναι η νέα στρατηγική εθνικής ασφάλειας της κυβέρνησης Μπάιντεν με επίκεντρο την Ασία, η οποία έπρεπε να βαθμονομηθεί βιαστικά μετά την εισβολή στην Ουκρανία.
Ωστόσο, εάν θέλει να προχωρήσει αποτελεσματικά σε αυτά τα πολυάριθμα μέτωπα, το ΝΑΤΟ πρέπει επίσης να κοιτάξει πίσω, να παραδεχθεί τα λάθη του παρελθόντος και να αναλάβει κάποια ευθύνη για την τρέχουσα κρίση.
(…)
Μετά την σοβιετική κατάρρευση το 1991, το ΝΑΤΟ σταμάτησε να παίζειμπάλα. Σαν ποδοσφαιρόφιλοι που εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο πριν το τελευταίο σφύριγμα, νόμιζαν ότι όλα είχαν τελειώσει! Αλλά τα πράγματα δεν ήταν έτσι (σ.σ. τους χάλασε τα σχέδια η άνοδος Πούτιν στην Ρωσία, 1999,2000)
Αυτή την στιγμή, ο Πούτιν χτυπά την ασπίδα, δοκιμάζοντας την Δύση. Εάν η προσέγγισή της Δύσης που αποστρέφεται τον κίνδυνο δεν αλλάξει, μπορεί σύντομα να μην υπάρχει μέρος να κρυφτεί. Θα αποτύχει ξανά το ΝΑΤΟ;