Διαβάζουμε στους βίους των αγίων: Μία φορά έπιασαν μία γυναίκα και την πήγαν, τότε που διώκονταν οι χριστιανοί, στο δικαστήριο. Κρατούσε στην αγκαλιά της ένα παιδάκι μικρό.
Της λέει ο δικαστής:
-Λυπήσου το παιδί σου. Δεν το ξέρεις ότι άμα εσύ ομολογήσεις Χριστό θα σε σφάξουν; Πού θα μείνει αυτό το παιδάκι;
Απάντησε η αγία γυναίκα εκείνη:
-Θεόν έχει. Έχει Πατέρα τον Θεό. Εγώ τι θα του κάνω;
Και διακήρυξε ότι πιστεύει στο Χριστό. Και την έσφαξαν.
Άλλη περίπτωση: Μία μητέρα μάθαινε από μικρό το παιδάκι της, να κάνει το Σταυρό του. Και να λέει το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας.
Η αγία Αγαθονίκη.
Την πηγαίνουν στο δικαστήριο και ρωτά ο δικαστής το παιδάκι στην αγκαλιά της μητέρας του:
-Πές μου εσύ παιδί μου, ποιός είναι ο Θεός;
Ποιόν πρέπει να προσκυνάμε για Θεό;
Και απαντάει το νήπιο:
-Τον Χριστό. Τον Χριστό.
Γίνανε θηρία οι ειδωλολάτρες.
Και άρχισαν να ταλαιπωρούν το παιδάκι, για να τους πει κάτι άλλο. Αλλά αυτό απάντησε πάλι:
-Τον Χριστό πρέπει να σεβόμαστε σαν Θεό.
Επίσης
διαβάζουμε στο βίο του αγίου Γεωργίου, πόσα υπέφερε για τον Χριστό. Διαβάζουμε στο βίο του αγίου Αντωνίου, ότι από δεκαοχτώ χρονών, μέχρι εκατό πέντε χρονών, πήγε στην έρημο για να ζήσει κοντά στο Χριστό, απερίσπαστος από κάθε άλλη μέριμνα
. Διαβάζουμε πόσα υπέφερε ο απόστολος Παύλος, τι έκανε ο Πρόδρομος και τι έκανε η υπεραγία Θεοτόκος.
Είναι φυσικό να ζηλεύουμε από μια μεριά και να φοβόμαστε από την άλλη.
Γι’ αυτό και τους επικαλούμεθα στις προσευχές μας και λέμε:
«Άγιοι του Θεού, πρεσβεύετε και για μας,
να μας δυναμώνει ο Θεός και να μας φωτίζει, γιατί βλέπουμε τον εαυτό μας μικρό και αδύναμο».
Ο Χριστός αναδεικνύει κάθε εποχή και δούλους Του και αγίους.
Ας πούμε τώρα μία νεότερη ιστορία.
Βρισκόμαστε στο 1943.
Οι Γερμανοί είναι έτοιμοι να πυροβολήσουν μία ομάδα ανθρώπων για αντίποινα. Όλοι είναι νέοι.
Ανάμεσά τους ένας κλαίει και φωνάζει:
«Παιδάκια μου, παιδάκια μου. Πού θα μείνετε;»
Δίπλα στεκόταν ένας παπάς. Πάει και λέει στον αξιωματικό:
«Μπορώ να πάρω εγώ τη θέση αυτού του ανθρώπου;»
Ο αξιωματικός, που έβλεπε τα κλάματα του νέου εκείνου πατέρα, λέει:
«Ναι, άμα θέλεις…».
Γι’ αυτόν δεν υπήρχε θέμα γιατί είχε απλά εντολή «τόσοι» να τουφεκιστούν.
Πήγε λοιπόν ο παπάς αντί για το νέο, έκανε το Σταυρό του και τον σκότωσαν. Γιατί σκοτώθηκε;
Γιατί αγάπησε τον πονεμένο άνθρωπο περισσότερο από τον εαυτό του.
Τι έκανε με την πράξη του αυτή;
Έδειξε ότι η αγάπη προς τον πλησίον είναι ανώτερη, πρέπει να είναι πάνω από τη ζωή μας.
Ποιός μας δίδαξε τι είναι η αγάπη προς τον πλησίον;
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
Πώς μας την εδίδαξε;
Με όλα τα καλά που είπε. Και προπαντός με το να σταυρωθεί για μας.
Πέθανε από αγάπη για μας, πάνω στο Σταυρό.
Και είπε: «Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει».
Μεγαλύτερη αγάπη δεν μπορεί να δείξει κανείς, από το να πεθάνει για κάποιον άλλον.
«Αυτό που έκαμα εγώ, και σεις πρέπει να θέλετε να το κάνετε», είπε ο Χριστός.
Και ο μακάριος εκείνος άνθρωπος, ο παπάς, έχοντας γνώση του τι σημαίνει θέλημα Θεού, αντικατάστησε τον πονεμένο και τον χρήσιμο, κατά την γνώμη του τουλάχιστον, με τον εαυτό του.
Στεκόμαστε με σεβασμό και με ευλάβεια μπροστά στην πράξη τού αγίου εκείνου ανθρώπου, που κληρονόμησε την αιώνια ζωή.
Αλλά στεκόμαστε ακόμη με ευλάβεια και απέναντι σε από χίλιους-δυο άλλους ανώνυμους ανθρώπους, που τήρησαν το θέλημα του Θεού.
Μία παλαιότερη εποχή ήταν ένας άνθρωπος πλούσιος πολύ.
Και γλεντζές μεγάλος.
Ό,τι περισσότερο μπορούσε το έκανε, για να ευχαριστηθεί.
Αλλά ήρθε και γι’ αυτόν η ώρα να πεθάνει.
Τότε έκανε μια στροφή στο παρελθόν. Εξέτασε τη ζωή του.
Και τι βρήκε λέτε;
Αέρα κοπανιστό. Κενό, μηδέν.
«Τι έκανα; Τι κέρδισα; Χόρτασα;» σκέφτηκε.
Ποιός χόρτασε από φαΐ;
Ποιός χόρτασε από κρασί;
Ποιός χόρτασε από οποιαδήποτε ηδονή;
Όλα ισχύουν για την στιγμή που τρως και για τη στιγμή που πίνεις.
Μετά από λίγο, είτε έγιναν, είτε δεν έγιναν, είναι το ίδιο.
Και είπε ο πλούσιος:
«Γράψετε επάνω στον τάφο μου: Ενθάδε κείται ένας ηλίθιος.
Που πέρασε ολόκληρη τη ζωή του, χωρίς να καταλάβει γιατί ήρθε στον κόσμο. Τι έπρεπε να κάνει.
Τι έπρεπε να επιδιώξει. Τι έπρεπε να σκέπτεται».
Ερώτημα:
Δεν ήταν πραγματικά ηλίθιος ο άνθρωπος αυτός;
Πέρασε τη ζωή του άδικα. Χαμένη. Για πάντα χαμένη.
Πού να συγκριθεί με τον άγιο Αντώνιο;
Πού να συγκριθεί με τον άγιο Γεώργιο;
Πού να συγκριθεί με τους άλλους αγίους, που προτίμησαν και να χάσουν τα πάντα για τον Χριστό και για την ψυχή τους.
Οι άγιοι Πατέρες και ο Χριστός το φως του κόσμου, μας διδάσκουν να είμαστε πραγματικά έξυπνοι και να προτιμάμε τα μόνιμα και τα αιώνια.
Όχι το σώμα, αλλά την ψυχή.
Όχι τη γη, αλλά τον ουρανό.
Γι’ αυτό μας λένε επιγραμματικά:
«Στρέφετε το νου σας στους αγίους, βλέπετε τι κάνανε.
Πώς σκέπτονταν.
Τι συναισθήματα καλλιεργούσαν στην ψυχή τους και μιμείσθε τους.
Γιατί αυτή είναι η επιτυχημένη ζωή. Και η επιτυχημένη ζωή, οδηγεί στη μόνιμη επιτυχία, που είναι η Βασιλεία του Θεού, η ζωή κοντά στο Χριστό, στον Παράδεισο».
Να δώσει ο Θεός να είναι για μας οδηγητικά τα καλά παραδείγματα των ανθρώπων που ζουν πάνω στη γη και των αγίων που είναι στον ουρανό.
Αμήν
(Μητρ. Νικοπόλεως Μελετίου)