Είναι μεγάλο λάθος η σύγκρισις Αγίων, ως προς την δύναμιν αυτών. Κανείς Άγιος δεν έχει δύναμιν, όπως και κανείς Άγγελος. Η δύναμις αυτών είναι η Θεϊκή δύναμις. Άλλωστε το είπε και ο Χριστός «χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω.ιε’5). Οι Άγιοι απλώς, συγκινούμενοι από τις παρακλήσεις των πιστών, πρεσβεύουν στον Κύριον και ο Κύριος μέσω των Αγίων θαυματοποιεί. Πίσω από κάθε θαύμα κρύβεται η ανυπέρβλητος Θεϊκή δύναμις του ταπεινού Τριαδικού Θεού. Άρα δεν τίθεται θέμα “διαφοράς δυναμικού” μεταξύ Αγίων.
Εκεί που υπάρχει διαφορά, από την γη ακόμη, είναι η έντασις του πνευματικού αγώνος του κάθε Αγίου, όσον αγωνιζόταν επί γης. Εις τον Ουρανόν υπάρχει κατάταξις Αγίων, όπως ο Κύριος κρίνει και πιθανότατα ο Χριστός να προκρίνει ευκολώτερον πρεσβείες Αγίων από άλλους, πάντοτε όμως εντός του Θείου Σχεδίου.
Ο Χριστός όμως έχει αναθέσει ρόλους σε κάθε πιστεύοντα ζώντα και ειδικώς εις τους μέλλοντες αγίους. Εκ των γενομένων προκύπτει ότι ο τότε γέροντας Παϊσιος είχα αναλάβει έναν ιδιόμορφον αποστολικόν ρόλον : ενός “αλιέως ανθρώπων” (όπως οι Απόστολοι), ο οποίος δεν περιδιέβαινε την οικουμένην (όπως ο Απόστολος Παύλος) αλλά η οικουμένη προσερχόταν σε αυτόν, κι αυτός την “αλίευε” εις τα δίχτυα της Αγάπης του Χριστού με τον δικόν του μοναδικόν τρόπον.
Ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Μόρφου κ.Νεόφυτος διηγόταν ότι όταν τον επισκεπτόταν την δεκαετία του 80, το καράβι έφερνε 500 προσκυνητές εις το Όρος και οι 400 πήγαιναν στον γέροντα Παϊσιον. Δεν αρκεί να θαυμάσει κάποιος την υπομονή του γέροντος να ακούσει τον προσωπικόν πόνον και βάσανα καθενός (εντάξει, δεν χρειαζόταν να τα ακούσει, του τα είχε πληροφορήσει το Άγιον Πνεύμα από πριν – πολλές φορές αποδείχθηκε αυτό) και να συμβουλεύσει αντιστοίχως. Αυτό που θαυμάζει κάποιος, που γνωρίζει τις καταστάσεις, είναι ότι στερούσε τον αντίστοιχον χρόνον από τον δικό του ησυχασμόν. Οι ησυχαστές ονομάζονται έτσι, διότι απομακρύνονται από τα εγκόσμια, ώστε να ησυχάσουν από αυτά. Ο γέροντας Παϊσιος, όχι μόνον προσέφερε τον χρόνον ησυχασμού του αλλά επι πλέον “σκοτιζόταν” από τις κοσμικές μέριμνες εκάστου πιστού και θεωρώ ότι αυτή η θυσία του δεν του έχει αναγνωριστεί.
Ατυχώς δεν είχα την ευκαιρίαν να τον γνωρίσω “ζώντα” αν και ζων είναι και θα είναι αιώνια. Ένα προσωπικό πρόβλημα, όχι σημαντικό αλλά από αυτά, που άλλος πιθανόν θα το άφηνε να περάσει, με έφερε σε κάποιο μοναστήρι πριν σχεδόν 2 δεκαετίες. Αναμένοντας να συναντήσω τον αρμόδιον γέροντα, έρριξα μια ματιά στα πωλούμενα βιβλία και ξεχώρισα τα βιβλία των οσίων γερόντων Πορφυρίου, Σοφρωνίου του Essex (εορτάζει 11 Ιουλίου, μιαν ημέρα ενωρίτερον του οσ.Παϊσίου) και Παϊσίου, τα οποία και αγόρασα. Τι ήταν αυτά τα βιβλία; Θησαυρός, μου άλλαξαν την ζωή μου. Από αυτούς τους τρεις οσίους αποφάσισα να γίνω συνειδητοποιημένος Ορθόδοξος και άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει Ορθοδοξία.
Πιθανότατα να αδικώ τους όσιους Πορφύριον και Σοφρώνιον έναντι του οσίου Παϊσίου. Θα εξηγήσω ποιά διαφορά ένοιωσα μεταξύ τους. Ο γ.Πορφύριος (απόφοιτος της α’ δημοτικού αλλά και του ΠΑΝ-Πανεπιστημίου του Αγίου Πνεύματος) ομιλούσε πολύ απλά, απευθυνόμενος προς κάθε αγνή, άδολη κι αγράμματη ψυχή. Έτσι πρέπει να είναι ο Θείος Λόγος. Ο γ.Σοφρώνιος από την άλλη (κι αυτός του ΠΑΝ-Πανεπιστημίου) μου φάνηκε πολύ δυσνόητος, τουλάχιστον τότε. Ο γ.Παϊσιος (απόφοιτος του δημοτικού αλλά κι αυτός του ΠΑΝ-Πανεπιστημίου) όμως, ευρισκόμενος στην χρυσή τομή, ανέπτυσσε τα θέματα πλέον ολοκληρωμένα αλλά συγχρόνως και ευκολοκατανόητα και υπερκάλυπτε απόλυτα τις απαιτήσεις της δικής μου κοσμικής επιστημοσύνης, που όμως δεν πήγα ούτε στο προνήπιο της Θεϊκής σχολής! Ήθελα επιστημονικήν ανάπτυξιν (μα τί απαίτησις…) και ο “δημοτικάριος” γέροντας Παϊσιος με υπερκάλυπτε. Aυτόν τον Άγιον έστειλε ο Θεός στον δρόμον μου και τον επέλεξα όπως επιλέγομεν τον ιατρόν, που μας ταιριάζει έτσι και οι άγιοι αλλά και οι πνευματικοί.
Να αναφέρω για κάποιους, οι οποίοι δεν έτυχε να το μάθουν, η όλη ουσία της Ορθοδοξίας είναι η ένωσις με τον Θεόν, η Θέωσις, το «Ίνα ώσιν Εν». Η κοσμική (επιστημονική) γνώσις είναι ένα απειροελάχιστον κλάσμα της Γνώσεως του κόσμου, της Γνώσεως του Θεού. Αυτή η γνώσις παρέχεται κατά την κρίσιν του Θεού στους μοχθούντες και ζητούντες πρώτον την Βασιλείαν και την Δικαιοσύνην Του, συμφώνως με το «αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται» (Ματθ.ζ’7-8). Εκεί οφείλεται η ουράνια γνώσις των ζώντων γερόντων αλλά και λαϊκών πνευματικώς αγωνιζομένων, οι οποίοι πιθανόν να μην γνωρίζουν γράμματα αλλά οι γνώσεις τους είναι μακράν ευρύτερη των κοσμικών.
Όχι κάθε σελίδα ή κάθε παράγραφος αλλά κάθε πρότασις των βιβλίων του Οσίου Παϊσίου είναι ένας πλούτος. Μαθαίνεις τα πάντα σχετικά με το πως λειτουργεί ο κόσμος και κυρίως πως να λειτουργείς έναντι του κόσμου και των συνανθρώπων.
Έχοντας αναφερθεί πάλιν εις τον γέροντα Παϊσιον (www.triklopodia.gr/κυανούς-ουρανός-οικουμενιστής-γ-πα/ ) και λόγω του σημερινού άρθρου χάριν της εορτής του, απλά θα δώσω μια διαφορετική πτυχήν της κατηχήσεώς του, το χιούμορ, το οποίον είναι γνώρισμα κάθε άξιου γέροντος :
● Αγ-χώνεσαι; Αν χώνεσαι στην αγκαλιά της Παναγίας δεν θα αγχώνεσαι!
● Έχεις λύπη; Ο Θεός σου λείπει.
● Η αγωνία στην γωνία…
● Όταν πέσει πολύ δόξα στον άνθρωπο (και δη στον κληρικό), τότε έχουμε λόξα από ’δω, λόξα από ’κει!
● Κάποιοι παπικοί επισκέφθηκαν τον γ.Παϊσιο στο κελί του.
– Δεν υπάρχουν, του είπαν, μεταξύ μας διαφορές εκτός από κάτι ασήμαντες παλιές. Εξαλείφονται σιγά-σιγά με τα συνέδρια τα απανωτά. Δια των συμπροσευχών δε πιο κοντά ερχόμαστε, επικοινωνούμε, αλληλογνωριζόμαστε.
Ο γέροντας τους κοίταξε στα μάτια, δεν προσέφυγε βεβαίως σε κιτάπια.
– Έχουμε μεγάλη διαφορά, τους λέει, την επεσήμαναν Πατέρες πολύ σπουδαίοι. Σε μας ευρίσκονται ακόμα Άγιοι ζώντες, σε σας είναι από καιρό απόντες. Σας αγνοούν επίσης και οι κεκοιμημένοι, δεν θαυματουργούν πλέον οι ευλογημένοι.
● Παρά την ταπείνωσίν του, είπε και κάποια στιγμή ο γ.Παϊσιος, ότι θα κάνει θαύμα ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ. Κάποιοι σατανιστές ζητούσαν από τον γ.Παϊσιο να κάνει ένα θαύμα για να πιστεύσουν (δήθεν).
Ο γέροντας τους είπε ταπεινά ότι δεν κάνει θαύματα αλλά μόνον ο Θεός τα πραγματοποιεί.
Αυτοί όμως επέμεναν φορτικά και κατόπιν πολλών πιέσεων ο γέροντας δέχτηκε να τους κάνει θαύμα.
– Θα βάλετε το λαιμό σας πάνω στους κομμένους κορμούς που έχω απ’έξω και με το τσεκούρι θα σας κόψω τα κεφάλια και ύστερα θα σας τα ξανακολλήσω, τους είπε.
Ακόμα τρέχουν όπου φύγει-φύγει οι σατανιστές
Γιατί το χιούμορ είναι χαρακτηριστικό των γερόντων; Μα γιατί είναι του Αγίου Πνεύματος, Ας δούμε τι είπε ο Χριστός όταν πήγε γιά τελευταία φορά στα Ιεροσόλυμα, ο λαός βγήκε σέ προϋπάντησή του, αναρίθμητα μάτια Τόν κοίταζαν και αμέτρητα στόματα ἐφώναζαν μέ ἐνθουσιασμό : “Ωσαννά Υιέ Δαβίδ! Ευλογημένος ο ερχόμενος… Ο Βασιλεύς του Ισραήλ!” κι αυτό έκαμε τους Φαρισαίους να πρασινίσουν από το κακό τους λέγοντας στο λαό, να μην κραυγάζει! Τότε απάντησε ἤρεμα ὁ Χριστός: «Αν αυτοί σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται»!
Θα μπορούσα να γράφω διάφορα από τον Έλληνα γέροντα Παϊσιον, ώστε να καλύψουν βιβλία, αλλά υπάρχουν οι καθ’ύλην ειδικοί γι αυτό. Ο σκοπός του άρθρου είναι να τιμήσω τον εορτάζοντα Όσιον, ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΑΤΗΧΗΤΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ, να τον ευχαριστήσω για όσα μας πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει και να ευχηθώ του χρόνου (ή έστω τον παράχρονον) να τον εορτάσομεν ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ. Να μην λησμονούμε ότι όσοι και όταν πάμε εκεί, θα είναι πέρα από το θεϊκόν σάλπισμα του οσίου και από το εθνικόν σάλπισμα, διότι ο μεγάλος αυτός όσιος ήταν μια τεράστια Ελληνική ψυχή. Ασφαλώς τιμώ και του επίσης εορτάζοντα Όσιον Σοφρώνιον (11 Ιουλίου).
Όσιοι γ.Παϊσιε και γ.Σοφρώνιε, πρεσβεύετε υπέρ ημών των αναξίων και αμαρτωλών!
Ευχαριστούμε για όλα όσα μας προσφέρατε και συνεχίζετε να προσφέρετε!
Ας ακούσουμε τον Όσιον γ.Παϊσιον να μας αναλύει το σήμερα, κατηχώντας μας :