Ἀλλιῶς ζυγίζουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἀλλιῶς ὁ Χριστός…

Η ζυγαριά τού Χριστού καί αλοίμονό μας στήν ώρα τής Κρίσεως…

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

«Πολλοὶ ἀπὸ Ανατολῶν καὶ Δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» (Ματθ. 8,11-12)

Ὅσοι ἀπὸ μᾶς, ἀγαπητοί μου, δὲν μᾶς ἀ­ξί­ωσε ὁ Θεὸς νὰ πᾶμε στοὺς Ἁγίους Τό­πους, μποροῦμε τώρα νοερῶς νὰ βρεθοῦ­με ἐκεῖ· μᾶς βοηθεῖ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 8,5-13).

Μᾶς μεταφέρει μὲ τὰ φτερὰ τῆς φαν­τασίας ἐκεῖ ποὺ εἶνε ὁ Ἰορδάνης ποταμὸς καὶ ἡ χαριτωμένη «λίμνη Γεννησαρὲτ» ἢ «θάλασσα τῆς Γαλιλαίας τῆς Τι­βεριάδος» (Λουκ. 5,1. Ἰω. 6,1· 21,1). Ἐκεῖ στ᾽ ἀκρογιάλια τῆς λί­μνης αὐτῆς ὁ μεγάλος ψαρᾶς, ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἐρχόταν τακτικὰ καὶ ἔρ­ριχνε τὰ πνευματικά του δίχτυα, γιὰ νὰ συλλαμβά­νῃ τοὺς λογικοὺς ἰχθῦς εἰς ζωὴν αἰώνιον.

* * *

Ἐκεῖ λοιπὸν εἶνε καὶ ἡ πόλις «Καπερναοὺμ ἡ παραθαλασσία» (Ματθ. 4,13). Οἱ κάτοικοί της ἦταν βέβαια ὅλοι Ἰουδαῖοι, ὑπῆρχε ὅμως ἐκεῖ τότε καὶ ἕνας μὴ Ἰουδαῖος· δὲν ἦταν ἀ­πόγονος τοῦ Ἀβραὰμ τοῦ Ἰσαὰκ τοῦ Ἰακώβ, τῶν μεγάλων πατριαρχῶν τῆς παλαιᾶς δι­αθήκης· δὲν εἶχε γνωρίσει τὸν ἀληθινὸ Θεό, ἦταν εἰδωλολάτρης.

Βρέθηκε ἐκεῖ λόγῳ θέ­σεως, ὡς ἀξιωματικὸς τῶν λε­γεώνων τῆς ῾Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορί­ας. Εἶχε τὸ βαθμὸ τοῦ ἑκατοντάρχου, τοῦ λοχαγοῦ· ἦταν ὁ φρού­ραρχος διοικητὴς τῆς Καπερναούμ. Διότι τότε τὸ σπαθὶ τῆς ῾Ρώμης κυρι­αρχοῦσε σ᾽ ὅλο τὸν κόσμο.
Αὐτὸς ὅμως ὁ ῾Ρωμαῖος εἰδωλολάτρης ἦταν –προσέξτε– ὁ καλύτερος ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἰου­δαίους, ὄχι μόνο τῆς Καπερναοὺμ ἀλλὰ καί ὅλου τοῦ Ἰσραήλ! Δὲν τὸ λέω ἐγώ· αὐτὴ εἶνε ἡ κρίσις τοῦ Χριστοῦ (βλ. ἔ.ἀ. 8,10).

–Εἰδωλολάτρης αὐ­τός, θὰ πείτε, ἦταν ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἰουδαίους; Ναί, διότι τὸν στόλιζαν τρεῖς μεγάλες ἀρετές.

Εἶχε μιὰ ἀγάπη μεγάλη, ἀφοῦ φρόν­τι­ζε γιὰ ἕνα δοῦλο του, σὲ καιρὸ ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν τοῦ ἔδιναν καμμιά σημασία. Εἶχε ἀκόμη μιὰ πίστι βουνό· πίστευε, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε πιὸ δυνα­τὸς ἀπ᾽ ὅλους τοὺς βασιλιᾶδες τῆς γῆς, ἀκόμη κι ἀπὸ τὸν καίσαρα. Εἶχε τέλος μία ταπείνωσι θαυμαστή· μολονότι ἀξιωματοῦ­χος τῆς κραταιᾶς ῾Ρώμης, ποὺ τὴν ἔτρεμαν ὅ­λοι, αὐτὸς θεωροῦσε τὸν ἑαυτό ἕνα τίποτα μπροστὰ στὸ Χριστό, τὸν βασιλέα τοῦ κόσμου.

Γι᾽ αὐτὸ στὴ ζυγαριὰ τοῦ Κυρίου αὐτὸς ἦ­ταν ἀνώτερος. Ἀλλιῶς ζυγίζουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἀλλιῶς ὁ Χριστός. Καὶ γι᾽ αὐτὸ ὄχι μόνο τὸν ἐπαινεῖ, ἀλλὰ καὶ τὸν βραβεύει θεραπεύοντας αὐτοστιγμεὶ τὸν ὑπηρέτη του. «Ὕπαγε», τοῦ λέει, «καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι», νὰ γίνῃ αὐτὸ ποὺ ζήτησες…

++++++++++++++++++++++

KivotosHelp