«Ἡ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν ἀρχίζει ἀπ’ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεώς τους. Τὸ ἔμβρυο ἀκούει κι αἰσθάνεται μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του. Ναί, ἀκούει καὶ βλέπει μὲ τὰ μάτια τῆς μητέρας. Ἀντιλαμβάνεται τὶς κινήσεις καὶ τὰ συναισθήματά της, παρόλο ποὺ ὁ νοῦς του δὲν ἔχει ἀναπτυχθεῖ. Σκοτεινιάζει τὸ πρόσωπο τῆς μάνας, σκοτεινιάζει κι αὐτό. Νευριάζει ἡ μάνα, νευριάζει κι αὐτό.
Ὅ,τι αἰσθάνεται ἡ μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, ἄγχος κ.λπ., τὰ ζῆ κι αὐτό. Ἄν ἡ μάνα δὲν τὸ θέλη τὸ ἐμβρυο, ἄν δὲν τὸ ἀγαπάη, αὐτὸ τὸ αἰσθάνεται καί δημιουργοῦνται τραύματα στήν ψυχούλα του, πού τό συνοδεύουν σ’ ὅλη του τη ζωή. Το ἀντίθετο συμβαίνει μέ τά ἅγια συναισθήματα τῆς μάνας. Ὅταν ἔχει χαρά, εἰρήνη, ἀγάπη στό ἔμβρυο, τά μεταδίδει σ’ αὐτό μυστικά, ὅπως συμβαίνει μέ τά γεννημένα παιδιά.
Γι’ αὐτὸ πρέπει ἡ μητέρα νά προσεύχεται πολύ κατά τήν περίοδο τῆς κυήσεως καί ν’ ἀγαπάη τό ἔμβρυο, νά χαϊδεύη τήν κοιλιά της, νά διαβάζη ψαλμούς, νά ψάλλη τροπάρια, νά ζῆ ζωή ἁγία. Αὐτὸ εἶναι καὶ δική της ὠφέλεια, ἀλλὰ κάνει θυσίες καὶ γιὰ χάρη τοῦ ἐμβρύου, γιὰ νὰ γίνη καὶ τὸ παιδὶ πιὸ ἅγιο, νὰ ἀποκτήση ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἅγιες καταβολές. Εἴδατε πόσο λεπτὸ πρᾶγμα εἶναι γιὰ τὴν γυναίκα νὰ κυοφορῆ παιδί; Πόση εὐθύνη καὶ πόση τιμή!»
( Ἅγιος Πορφύριος, “Βίος καὶ Λόγοι”)