γράφει η Rachel Marsden
Η Αμερική, και οι σύμμαχοί της, λατρεύουν να επικαλούνται τις κωδικές λέξεις για το «είστε ελεύθεροι να κάνετε ό,τι σας λέμε».
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν χτύπησε το τύμπανο ότι οι Αμερικανοί θα πρέπει να πληρώνουν υψηλές τιμές για την ενέργεια για «όσο χρειαστεί» για να τα βάλουν με τη Ρωσία στην Ουκρανία. Πριν από μερικούς μήνες, όταν ένας από τους συμβούλους του Μπάιντεν, ο Μπράιαν Ντιζ, ρωτήθηκε για την απάντηση του προέδρου στις αυξήσεις των τιμών στο CNN, απάντησε: «Πρόκειται για το μέλλον της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης και πρέπει να παραμείνουμε σταθεροί».
Το 2016, ο τότε αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν είπε στον Καναδό πρωθυπουργό Τζάστιν Τρουντό κατά τη διάρκεια επίσκεψης στην Οτάβα: «Ο κόσμος θα περάσει πολύ χρόνο κοιτάζοντάς σας, κύριε πρωθυπουργέ, καθώς βλέπουμε περισσότερες και περισσότερες προκλήσεις για τη φιλελεύθερη διεθνή τάξη από κάθε άλλη φορά μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν επικαλέστηκε μια παρόμοια έννοια του αγώνα για τη διατήρηση μιας ορισμένης «παγκόσμιας τάξης» κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε μετά την ολοκλήρωση της Συνόδου Κορυφής της G7 τον Ιούνιο στη Γερμανία, όταν δήλωσε ότι η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας διαταράσσει τις αρχές των διεθνών κανόνων που έχουν καθιερωθεί από το 1945. Ο Μακρόν δεν το ανέλυσε περαιτέρω, αλλά εκείνη ήταν η χρονιά που δημιουργήθηκαν τα Ηνωμένα Έθνη και η Γαλλία έλαβε μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του μαζί με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Κίνα.
Επίσης, τον Ιούνιο, όταν η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen επισκέφθηκε την πρωθυπουργό της Νέας Ζηλανδίας Jacinda Ardern, οι δύο ηγέτες εξέδωσαν κοινή δήλωση που «επιβεβαίωσε την ισχυρή δέσμευση της Νέας Ζηλανδίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πολυμέρεια και τη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες».
Τι ακριβώς είναι λοιπόν αυτή η «παγκόσμια τάξη»; Γιατί οι δυτικοί αξιωματούχοι δεν μπορούν να σταματήσουν να την επικαλούνται; Και τι σχέση έχει η σύγκρουση στην Ουκρανία;
Εν ολίγοις, πρόκειται για το όραμα ενός κόσμου υπό δυτική ηγεσία με κυρίαρχες τις κλασικές δυτικές αξίες της οικονομικής και εμπορικής ελευθερίας που χρησιμεύουν ως στήριγμα για την εξάπλωση της πολιτικής ελευθερίας προς όφελος τελικά του μέσου πολίτη. Τουλάχιστον θεωρητικά.
Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη. Πολύ συχνά, η εξάπλωση της ελευθερίας δεν ήταν ελεύθερη – τουλάχιστον για τον μέσο άνθρωπο. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις ή οι συγκεκαλυμμένες πολιτικές παρεμβάσεις χρησιμοποιούνται συνήθως για να ανατρέψουν ανεπιθύμητα συστήματα, ώστε να εγκατασταθεί μια πειθήνια ηγεσία που θα εξυπηρετεί πρωτίστως τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των δυτικών ελίτ. Το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους και την προσωπική οικονομική τους κατάσταση συνήθως τελειώνει εκεί, ακόμη και αν καταλήξουν σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι πριν, όπως συμβαίνει συχνά.
Η «παγκόσμια τάξη» έχει επίσης ιστορικά υπονοήσει έναν άνισο διπολισμό Ανατολής-Δύσης, με τη Δύση να θεωρείται ιστορικά κυρίαρχη.
Γιατί λοιπόν οι δυτικές ελίτ ανησυχούν τόσο πολύ για την κατάσταση όλων αυτών τώρα; Λοιπόν, ας το παραδεχτούμε – η άμμος μετακινείται. Και αυτό έρχεται εδώ και πολύ καιρό.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να αμφισβητούν το όφελος για τον μέσο άνθρωπο από τις στρατιωτικές επεμβάσεις που πωλούνται με το πρόσχημα της εξάπλωσης της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αντ’ αυτού, εκμεταλλεύονται την παγκοσμιοποίηση και τον οικονομικό φιλελευθερισμό ζώντας, εργαζόμενοι ή πουλώντας στο εξωτερικό. Το κάνουν χρησιμοποιώντας τα τεχνολογικά εργαλεία που αρχικά χρηματοδοτήθηκαν και δημιουργήθηκαν από τις δυτικές κυβερνήσεις με σκοπό τον παγκόσμιο μερκαντιλισμό και την επιτήρηση του Μεγάλου Αδελφού.
Με την αυξανόμενη ανεξαρτησία του μέσου ανθρώπου έρχεται μια αυξημένη αποστροφή για τις μεγάλες κυβερνητικές παρεμβάσεις. Η ανεξαρτησία τους επιτρέπει επίσης μια πιο καθαρή ματιά στο όχι και τόσο αόρατο χέρι του κράτους και στο χάος που έχει δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια υπό τον έλεγχο των δυτικών ελίτ του κατεστημένου, οι οποίες μπορεί να φαίνονται σχεδόν κωμικά αποστασιοποιημένες από τις καθημερινές προτεραιότητες και πραγματικότητες.
Η σύγκρουση στην Ουκρανία κινδυνεύει να δημιουργήσει τον απόλυτο εφιάλτη για τις δυτικές ελίτ: μια εναλλακτική ομάδα συμμάχων επί της οποίας η Δύση δεν έχει κανέναν έλεγχο, αλλά η οποία έχει τη δυνατότητα να προσφέρει στους πολίτες του κόσμου οικονομικές ευκαιρίες που είναι ανταγωνιστικές με αυτές που προσφέρουν οι δικές τους κυβερνήσεις ή χώρες. Ή όπως δήλωσε πρόσφατα ο πρώην διευθυντής της CIA και υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο σε μια δεξαμενή σκέψης της Ουάσινγκτον: «Βοηθώντας την Ουκρανία, υπονομεύσαμε τη δημιουργία ενός ρωσοκινεζικού άξονα που έχει ως στόχο την άσκηση στρατιωτικής και οικονομικής ηγεμονίας στην Ευρώπη».
Τα γεγονότα στην Ουκρανία και οι δυτικές κυρώσεις που απορρέουν από αυτά εξυπηρετούν την καταλυτική ανάπτυξη και εφαρμογή μιας παράλληλης ανατολικής ή νοτιοανατολικής προσφοράς με εναλλακτικά συστήματα και δομές. Το αποτέλεσμα είναι ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία επιλογής για τον μέσο δυτικό πολίτη, ο οποίος μπορεί να μειώσει ακόμη περισσότερο την εξάρτησή του από την κυβέρνησή του. Καλή τύχη στο να προσπαθήσετε να πουλήσετε ή να αξιοποιήσετε τη συμβατική αντίληψη «εμείς εναντίον αυτών» που στηρίζει την παλιά τάξη πραγμάτων στους πολίτες που απολαμβάνουν τα οφέλη της πρόσβασης σε «αυτούς».
Καθώς οι δυτικές κυβερνήσεις χάνουν τον έλεγχο, χτυπούν όσους υποστηρίζουν τη μεγαλύτερη κυριαρχία και ανεξαρτησία – δύο έννοιες που οι ελίτ λατρεύουν να επικαλούνται για χειραγωγικούς σκοπούς, αλλά τις θεωρούν σχεδόν βρώμικες λέξεις όταν προέρχονται από το στόμα πραγματικών ανθρώπων που επιδιώκουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Η άνοδος του λαϊκισμού είναι επίσης ένα σύμπτωμα του προβλήματος που δημιούργησαν οι δυτικές κυβερνήσεις για τον εαυτό τους αποτυγχάνοντας να αντιστρέψουν την πορεία της δικής τους συστημικής διαφθοράς και των όλο και πιο αυταρχικών τάσεων.
Οι δυτικές ελίτ διπλασιάζονται στην Ουκρανία για να σώσουν την παγκόσμια τάξη που προστατεύει τα δικά τους εγωιστικά συμφέροντα, νομίζοντας ότι αυτός είναι ο τρόπος για να αποτρέψουν την ανάδυση μιας παράλληλης επιλογής. Είναι τόσο απλό όσο αυτό. Και δεν τους νοιάζει αν είναι ο μέσος πολίτης που πρέπει να πληρώσει το τίμημα.
Η Rachel Marsden είναι αρθρογράφος, σύμβουλος πολιτικής στρατηγικής και οικοδέσποινα ανεξάρτητων talk-shows στα γαλλικά και στα αγγλικά.
Μετάφραση από το πρωτότυπο: Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)
RT news