Η Μνημόνευση των Οικουμενιστών μας κάνει Οικουμενιστές

«Ἡ ἐπιστολή τῶν Ἁγιορειτῶν ἐπί Βέκκου τοῦ λατινόφρονος»

Ἡ σημασία τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως κατά τήν Θεία Λειτουργία. Ὁ διά τῆς μνημονεύσεως τῶν αἱρετικῶν μολυσμός.

«Ἄλλωστε, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δεχόταν ἀπό παλαιά τήν ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως ἐνώπιον τῶν ἁγίων Μυστηρίων ὡς τελεία συγκοινωνία. Διότι, ἔχει γραφεῖ στήν ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ὁ λειτουργός ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως, γιά νά δείξει ὅτι ὑποτάσσεται στόν ἀνώτερό του, ὅτι εἶναι κοινωνός του καί ὅτι ἔχει δεχθεῖ δι’αὐτοῦ τήν πίστη καί τήν χάρι τῆς ἱερουργίας τῶν Μυστηρίων. Καί ὁ μεγάλος πατέρας μας καί ὁμολογητής Θεόδωρος Στουδίτης λέγει τά ἑξῆς πρός κάποιον μέσῳ τῆς τιμίας του ἐπιστολῆς : «Μοῦ εἶπες ὅτι φοβᾶσαι νά πεῖς στόν πρεσβύτερό σου νά μήν ἀναφέρει τόν αἱρεσιάρχη. Σχετικά μ’αὐτό δέν θά διστάσω νά σοῦ πῶ τό ἑξῆς˙ ὅτι μολυσμό ἔχει ἡ κοινωνία καί μόνο, πού τόν ἀναφέρει, παρ’ὅλο πού μπορεῖ αὐτός, πού τόν ἀναφέρει, νά εἶναι ὀρθόδοξος». Αὐτά λέγει ὁ πατέρας (Θεόδωρος Στουδίτης). Ἀλλά, καί πρίν ἀπ’αὐτόν καί ὁ Θεός τό φανέρωσε, λέγοντας τό ἑξῆς : «Οἱ Ἱερεῖς ἀθέτησαν τόν νόμο μου καί βεβήλωσαν τά ἅγιά μου»[6]. Μέ ποιόν τρόπο τό ἔκαναν αὐτό; Μέ τό νά μήν κάνουν διάκριση μεταξύ βεβήλων καί ὁσίων ἀνθρώπων, ἀλλά νά ἔχουν τά πάντα κοινά μέ ὅλους˙ καί ποιό ἄλλο ἐναργές καί ἀληθινό παράδειγμα ἀπ’αὐτό χρειαζόμαστε»;

Οἱ τραγικές καί φρικτές συνέπειες τῆς μνημονεύσεως αἱρετικοῦ.

«Ἀλλά, τί βλάπτει τό νά μνημονεύει κανείς τόν αἱρετικό; Λέγουν οἱ θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες τῶν ἁγίων Ἀποστόλων˙ «Ἄν κάποιος μόνο συμπροσευχηθεῖ σέ σπίτι μέ ἀκοινώνητο, αὐτός νά ἀφορίζεται». Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι κακῶς καί ἀθέως εἰσήγαγαν, ὄχι μόνο τήν συμπροσευχή, ἀλλά καί τήν μνημόνευση, ὄχι μόνο τοῦ ἀκοινωνήτου, ἀλλά καί τοῦ αἱρετικοῦ στήν Ἐκκλησία, ὄχι σέ σπίτι, ἀλλά στόν ναό τοῦ Θεοῦ, μέσα στόν ὁποῖο βρίσκεται ὁ ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πάνω στήν μυστική καί φρικτή (Ἁγία) Τράπεζα, αὐτοί συγκοινωνοῦν μέ τελειοτάτη κοινωνία στό ποτήριο τῆς ζωῆς, καί γι’αὐτό εἶναι ἕνα μ’αὐτούς. Γιατί λέγει κι ἄλλος Ἱερός Κανόνας˙ «Αὐτός, ὁ ὁποῖος δέχεται τόν αἱρετικό, ὑπόκειται στίς ἴδιες κατηγορίες μ’ἐκεῖνον». Καί πάλι ἄλλος Ἱερός Κανόνας τῆς ἐν Καρθαγένῃ Ἁγίας Συνόδου[10], ὁ 124ος, λέγει ˙ «Ὅποιος Ἐπίσκοπος τυχόν γνωρίζει ὅτι οἱ Δονατιστές ἤ ἄλλοι αἱρετικοί δέν ἐπέστρεψαν στήν Καθολική (Ὀρθόδοξη) Ἐκκλησία καί συγκοινωνήσει μ’αὐτούς, λέγοντας ὅτι θά τούς μεταστρέψει πρός τήν Ὀρθοδοξία, αὐτός, ἐπειδή εἶπε ψέμματα σχετικά μέ τήν κοινωνία τους καί ἀπάτησε τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, νά εἶναι καθηρημένος καί ἀποκηρυγμένος». Ἀπό αὐτό βγάζουμε τό συμπέρασμα ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι, πού κοινώνησαν μέ τούς αἱρετικούς καί ὑπέβαλαν τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ σέ καθολική ἀπώλεια, ταυτοχρόνως καί τήν ἱερωσύνη στεροῦνται καί γίνονται ἀποκηρυγμένοι, δηλαδή λογίζονται ἀπό ὅλους ὡς ἀποκομμένοι ἀπό τό Ὀρθόδοξο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας».

Lettre des Hagiorites a l’ Empereur (1275), στίχ. 14-24, ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 395.


Ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει αἵρεσις, ἡ ὁποία κηρύσσεται δημοσίως καί Συνοδικῶς, ἐπ’ Ἐκκλησίας καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ  (π.χ. ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), φεύγει ὁ φύλακας ἄγγελος καί ὁ ναός χάνει τήν ἱερότητά του καί μετατρέπεται σέ κοινό οἶκο, κατά τόν Μ. Βασίλειο (Εἰ δὲ ἀνιᾷ ὑμᾶς ὅτι τῶν τοίχων ἐξεβλήθητε, ἀλλ’ ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεσθε καὶ ὁ ἄγγελος ὁ τῆς Ἐκκλησίας ἔφορος συναπῆλθεν ὑμῖν.)
[ἐπιστολὴ 238 (ΣΛΗ΄) τοῦ Μ. Βασιλείου:
«ΝΙΚΟΠΟΛΙΤΑΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙΣ»]

Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο τότε, μόλις ἀνεφύετο μία αἵρεσις, ἀμέσως ἄρχιζε ἡ ἀποτείχισις τῶν Ὀρθοδόξων, ἐνῶ σήμερα ὑπάρχει ἡ ἐπί δεκαετίες προαγωγή καί ἑδραίωσις τῆς αἱρέσεως, οἱ δέ Ὀρθόδοξοι συσκέπτονται γιά τό τί θά πράξουν, συντάσσουν θεωρητικές ὁμολογίες πίστεως, μεταθέτουν τά ὅρια τῆς ἀποτειχίσεως στό κοινό ποτήριο, συζητοῦν γιά τό δυνητικό ἤ ὑποχρεωτικό τοῦ περί ἀποτειχίσεως Κανόνος, διαστρέφουν τήν ἀποτείχισι ὡς σχίσμα καί κοντολογίς ἐπιγράφουν στούς ἑαυτούς των τήν λαϊκή ρῆσι «ὅποιος δέν θέλει νά ζυμώση, δέκα μέρες κοσκινίζει».
Χαρακτηριστικά παραδείγματα τῆς ἀμέσου ἀποτειχίσεως τῶν τότε καιρῶν εἶναι ἡ ἄμεση ἀπομάκρυνσι τῶν πιστῶν ἀπό τόν ναό, μόλις ὁ Νεστόριος ἐξεφώνησε  μέσα σ’ αὐτόν τήν αἵρεσι περί τῆς Θεοτόκου, καθώς ἐπίσης ἡ ἄμεσος ἀποτείχισι τῶν Ὀρθοδόξων μόλις πρωτοεμφανίσθηκε ἡ αἵρεσις τῆς εἰκονομαχίας, κατά τήν ὁποία μάλιστα οἱ πιστοί μέ πρωτοστασία τῶν γυναικῶν, ἐξεδίωξαν βιαίως ἀπό τό ναό τόν πρῶτο εἰκονομάχο Πατριάρχη, ὀνόματι Ἀναστάσιο.

Ἡ διαφορά ὅμως τῶν ἄλλων ἐποχῶν μέ τήν σημερινή εἶναι ὅτι τότε ὑπῆρχε ἡ εὐαισθησία στά θέματα τῆς πίστεως, ἐνῶ σήμερα ὑπάρχει πλήρης ἀδιαφορία, τότε ἐδιδάσκετο Ὀρθόδοξα ὁ λαός, ἐνῶ σήμερα παραπληροφορεῖται καί παραπλανᾶται ἀπό Ἐπισκόπους καί πνευματικούς, τότε ὑπῆρχε ἡ προαίρεσις τῶν Ὀρθοδόξων νά ὑπερασπιστοῦν τήν πίστι μέχρις αἵματος καί νά ὑπομείνουν τά πάντα δι’ αὐτήν, ἐνῶ σήμερα αὐτό ἔχει ἀντικατασταθῆ μέ τόν συμβιβασμό καί τό βόλεμα, τότε τέλος πάντων ὁ κάθε Ὀρθόδοξος ἐθεωροῦσε ὑπεύθυνο τόν ἑαυτόν του δι’ ὅ,τι ἐγίνετο στήν Ἐκκλησία, ἐνῶ σήμερα τήν εὐθύνη αὐτή τήν μεταθέσαμε στούς ὀλίγους καί μάλιστα στούς πλέον ἀκατάλληλους, σ’ αὐτούς δηλαδή πού ξεστρατίζουν τόν λαό ἀπό τήν Ὀρθοδοξία.

Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν κατάργησι τῆς ὁμολογίας, τοῦ διωγμοῦ καί τοῦ μαρτυρίου, ἐφ’ ὅσον διδάσκει τόν συμβιβασμό καί τό βόλεμα.  Καί εἶναι ἐκ τοῦ ἀντιθέτου λυπηρόν νά βλέπωμε σήμερα Ὀρθοδόξους χωρίς εἰδικές γνώσεις καί ἀξιώματα (π.χ. στή Συρία, στή Λιβύη κ.α.) νά μαρτυροῦν ἐκουσίως ὑπέρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καί ἐμεῖς νά συζητοῦμε καί νά πολυπραγμονοῦμε περί μολυσμοῦ τῶν μυστηρίων, περί κεκριμένων ἤ μή κεκριμένων αἱρετικῶν, περί τοῦ δυνητικοῦ τοῦ ἱεροῦ Κανόνος περί ἀποτειχίσεως κλπ. μέ ἀπώτερο σκοπό τήν ἀποφυγή τῆς ὁμολογίας, τοῦ διωγμοῦ καί τοῦ μαρτυρίου, ἔστω καί ἄν αὐτό ἔχει ἁπλοποιηθεῖ σήμερα καί δέν ἔχει καμμία σχέσι μέ τά μαρτύρια καί τόν διωγμό τῶν ἁγίων μαρτύρων.
Ἐδῶ προφανῶς ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσιν καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» (Ματθ. 8, 11-12)· καί ἐπίσης ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου  «…ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς, ἵνα τοὺς σοφούς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς, ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά,  καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ» (Α΄Κορ. 1, 27-28)

Αφήστε μια απάντηση