Κάποιες παραινέσεις περί διακοπής μνημοσύνου και ιεροκανονικής αποτείχισης

Αδελφοί μου εν Χριστώ,

Θεωρώ ότι πλέον δεν χρειάζεται ιδιαίτερη διάκριση και φωτισμός για να αντιληφθούμε ότι βρισκόμαστε μέσα στα «σημεία των καιρών».

Εάν ο Κύριος επιτρέπει τις παρούσες και επερχόμενες δοκιμασίες προς ωφέλειά μας…

Εάν ο Κύριος επιτρέπει να έχουμε τους πολιτικούς και εκκλησιαστικούς ηγέτες που μας αρμόζουν…

Εάν η Χάρις του Κυρίου, από όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας, δεν έχει αποσυρθεί πλήρως, σίγουρα έχει συσταλλεί…

Εάν είμαστε στις εποχές που ακόμα και οι «εκλεκτοί» θα πλανηθούν και πολλοί μπορεί να έχουν ήδη πλανηθεί…

Ποιος είναι αυτός που θεωρεί ότι έχει τον απαιτούμενο φωτισμό και διάκριση ώστε να πει «Εγώ θα σας πω τι να κάνετε. Εγώ θα σας πω το σωστό. Ακολουθήστε με».

Ελπίζω και εύχομαι να μην έχει κανένας τέτοια ιδέα για τον εαυτό του…

Όλοι πορευόμαστε μέσα στη σύγχυση, ελπίζοντας στη βοήθεια και φώτιση του Κυρίου μας και στην προστασία της Παναγίας, των Αγγελικών Δυνάμεων και των Αγίων μας…

Κανένας μας δεν πρέπει να έχει «σκληρή» και απόλυτη προσωπική γνώμη και άποψη και να θεωρεί ότι εκφράζει τι είναι θεάρεστο.

Στις ρήσεις κάποιου Ερημίτη υπήρχε κάποτε το ότι θα έρθει τέτοιος καιρός σύγχυσης που θα είμαστε όλοι σαν χαμένοι, σαν εγκαταλειμμένα κουτάβια.

Αναφέρομαι ιδιαίτερα σε κάποιους εν Χριστώ αδελφούς, οι οποίοι σχολιάζουν και επικρίνουν την Ιεροκανονική Αποτείχιση και την διακοπή μνημόνευσης, θεωρώντας ότι όποιος προβαίνει σε αυτές τις πράξεις, θέτει τον εαυτό του εκτός εκκλησίας.

Παρά του ότι εδώ και καιρό, υπάρχουν σοβαροί σχολιαστές στο ιστολόγιο, οι οποίοι δεν καταθέτουν προσωπικές απόψεις και γνώμες αλλά Αγιοπατερικές θέσεις και πράξεις και ενώ έχει εξηγηθεί με σαφήνεια ότι μετά τη Σύνοδο του Κολυμπαρίου, πληρούνται και υπερπληρούνται όλοι οι δογματικοί λόγοι οι οποίοι επιβάλλουν την αποτείχιση και τη διακοπή μνημοσύνου, όπως και το γιατί δεν θέτει κάποιος τον εαυτό του εκτός Εκκλησίας αν αποτειχισθεί ορθώς, κάποιοι αδελφοί μας εξακολουθούν να μην το καταλαβαίνουν.

Θέτουν έτσι τον εαυτό τους «απέναντι» στον καθηγητή της αποτείχισης Πανόσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά επί Καλέκα, στον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό επί Μητροφάνη και λοιπών Ιεραρχών, στον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, στον Άγιο Κύριλο επί Νεστορίου, στους Αγιορείτες Πατέρες επί Βέκκου μαρτυρησάντων, στον Μέγα Φώτιο και στους Πατέρες της Πρωτοδευτέρας Συνόδου που συνέταξαν τον 15ο Κανόνα, στον Άγιο Παϊσιο τον Αγιορείτη και τους λοιπούς Αγιορείτες Πατέρες επί Αθηναγόρα και πολλούς ακόμα Αγίους Πατέρες.

Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η Ιεροκανονική Αποτείχιση, δεν είναι μια προσωπική απόφαση και πράξη για αντίδραση και ως έτυχε αλλά καθορίζεται δογματικώς αν πρέπει να γίνει και πότε και «πατάει» πάνω σε Ιερούς Κανόνες.

Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι ο καιρός της Οικονομίας για τους μέχρι τότε «αιρετίζοντες» επισκόπους, τελειώνει με την ψευτοσύνοδο του Κολυμπαρίου, από τη στιγμή που συνοδικώς αλλάζουν το δόγμα της πίστης και πλέον από «αιρετίζοντες» γίνονται με τη «βούλα» αιρετικοί.

Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι σαφώς και πρέπει να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε για όλα αυτά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει παράλληλα να πράξουμε.

Ο Κύριος σαφώς και θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να διαφυλάξει την Εκκλησία Του εις τους αιώνες αλλά και ο καθένας μας θα κριθεί ξεχωριστά για το τι θέση πήρε και τι έπραξε σε καιρό Παναίρεσης.

Σκεφτείτε ας πούμε τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό ή τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή να λένε:

«Εγώ θα κάνω προσευχή και ο Κύριος θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να διαφυλάξει την Ορθοδοξία».

Όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν έμειναν μόνο στην προσευχή, περιμένοντας όλα τα υπόλοιπα από τον Κύριο αλλά προχώρησαν σε Ομολογία Πίστεως που τους στοίχισε πάρα πολύ.

Αν με ρωτήσετε, μέσα μου είμαι χαρούμενος γιατί έχω βαθιά την πεποίθηση ότι στον κατάλληλο καιρό και αν δείξουμε κάποιους καρπούς μετανοίας, ο Κύριος που τώρα «μας κρύβεται» και επιτρέπει όλα αυτά τα δεινά και τη σύγχυση, θα μας ξαναμαζέψει σε μια ποίμνη, όλα τα σκανδαλισμένα και σκόρπια «προβατάκια» του, γιατί όλοι μας ψάχνουμε την πηγή για να πιούμε το καθαρό νερό της Αλήθειας Του.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ακόμα και τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους, με τους Αγίους Αποστόλους εν ζωή, κάποια στιγμή διασπάστηκαν και άλλος ήταν του Παύλου, άλλος του Κηφά και άλλος του Απολλώ.

Μήπως κράτησε για πάντα; Mήπως κατέστρεψε την Ορθοδοξία αυτή η διάσπαση;

Το ίδιο θα γίνει και τώρα…

Αρκεί να συνεχίσουμε κι εμείς να Τον φωνάζουμε, σαν τον τυφλό της Ιεριχούς (όπως τυφλοί είμαστε κι εμείς πνευματικά):

«Ιησού, Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με».

Ζ.Α

Αφήστε μια απάντηση