Ἔγινε κάποτε ἕνας μεγάλος σεισμὸς στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴν ἰσοπέδωσε. Ἀνέβηκε τότε ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος πάνω στὰ ἐρείπια καὶ ἔβγαλε ἕναν πανηγυρικὸ λόγο.
Οἱ ἄλλοι ποὺ τὸν ἄκουγαν, νόμιζαν ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος τρελάθηκε.
Μπροστὰ σὲ μία τέτοια καταστροφή, μπροστὰ σὲ ἕνα τέτοιο πένθος, νὰ μιλάει τόσο χαρμόσυνα! Δὲν ταιριάζουν αὐτὰ τὰ πράγματα…
Καὶ ἐντούτοις, σὲ μία στροφὴ τοῦ λόγου, τοὺς εἶπε ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος:
– Ἴσως νὰ νομίζετε, ὅτι εἶμαι ἐκτὸς ἑαυτοῦ, διότι ὁμιλῶ τόσο πανηγυρικά, πάνω στὰ ἐρείπια. Πανηγυρίζω, διότι ἀπὸ χθὲς τὸ μεσημέρι ποὺ ἔγινε ὁ σεισμός, οὐδεὶς πόρνος, οὐδεὶς μοιχαλίς, δὲν ἔγινε καμμία ἁμαρτία ἀπὸ χθές, ἐξαιτίας τοῦ σεισμοῦ.
Χαιρόταν ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, γιὰ τὸ ὅτι δὲν ἔγινε ἁμαρτία, ἄσχετα ἂν ἔπεσαν σπίτια καὶ σκοτώθηκαν ἄνθρωποι. Οἱ θλίψεις καὶ τὰ βάσανα ποὺ προξένησε ὁ σεισμός, ἔγιναν ἡ αἰτία νὰ περιοριστεῖ ἡ ἁμαρτία.
Δημήτριος Παναγόπουλος Ἱεροκήρυκας †