127) Λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: Κανένας δεν μπορεί να με βλάψει και να με αδικήσει, εάν δεν αδικήσω και βλάψω εγώ τον εαυτόν μου.
128) Ένας Άγιος, λέει τα εξής σοφά λόγια: Εκείνος που αδικείται και συγχωρεί, ομοιάζει με το Χριστό. Εκείνος που δεν αδικεί, αλλά ούτε να αδικείται του αρέσει, ομοιάζει με τον Αδάμ. Εκείνος όμως που είναι άδικος, κακεντρεχής, συκοφάντης και δεν συγχωρεί, δεν διαφέρει από τον διάβολο..
129) Το δίκαιό του, δεν πρέπει ο άνθρωπος να το παίρνει αν είναι δυνατόν στον κόσμο τούτο. ”Μα να τον αφήσω να με αδικήσει;”, λένε πολλοί.
Εσύ θα τον αφήσεις να σε αδικήσει, ο Θεός θα τον αφήσει; Εάν εσύ ήσουνα συνεπής απέναντι στον Θεό, θα είχες τέτοιον πειρασμό αδικίας; Ο Άγιος Σπυρίδων παρότι που δεν είχε τσομπάνη για τα πρόβατά του, δεν του έκλεβε κανείς από τα πρόβατά του! Γιατί άραγε; Γιατί είχε φύλακα τον Θεό από πάνω.
Τα έχεις καλά με τον Θεό και έρχεται ο άλλος να σε αδικήσει; Για να πάρει άδεια να σε αδικήσει, κάποιον παλαιό λογαριασμό πληρώνεις. Κάτι εξοφλείς και μην πλανάσαι!…
130) Πολλές φορές επιτρέπει ο Θεός να μας πικράνουν και να μας αδικήσουν χωρίς να φταίμε, προκειμένου να ξεχρεώσουμε κάποια ”βερεσέδια” που οφείλαμε από παλιά. Είναι οικονομία Θεού, που βρίσκονται ορισμένοι άνθρωποι και μας πικραίνουν.
Άμα ο άνθρωπος σκέφτονταν έτσι, δεν θα ερχόταν ποτέ σε ρήξη με κανέναν. Θα έλεγε μάλιστα: ”Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που μου έστειλες αυτόν τον άνθρωπο, να με βάλει μυαλό!”. Οι περισσότεροι όμως από εμάς, αθωώνουμε τον εαυτόν μας, χωρίς να βλέπουμε, ότι πρέπει να τιμωρηθούμε…
131) Παράδειγμα 30ο: Κάποτε ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος πήγαινε στην Αλεξάνδρεια, όμως νύχτωσε και δεν πρόλαβε να μπει στην πόλη. Αναγκάστηκε έτσι να διανυκτερεύσει, λίγο έξω από την πόλη, σε ένα ποιμενοστάσιο ενός βοσκού, ο οποίος ήταν γνωστός του.
Το βράδυ όμως, ήρθαν κλέφτες και έκλεψαν τα πρόβατα του βοσκού και το πρωί όταν ήρθε η αστυνομία κατηγόρησαν τον Άγιο, ότι πήγε εκεί, με σκοπό να απασχολήσει το βοσκό και να βρουν έτσι την ευκαιρία οι κλέφτες να επιτελέσουν το έργο τους. Έτσι φυλακίστηκε ο Όσιος, παρόλο που δεν έκανε τίποτα. Στο κελί που τον βάλανε, υπήρχαν άλλοι 2 συγκρατούμενοι. Αυτοί ρώτησαν τον Όσιο, τί έκανε και τον έφεραν εδώ.
– Τίποτα δεν έκανα, απάντησε αυτός. Είμαι αθώος!
– Δεν μπορεί, επέμεναν αυτοί. Κάτι θα έχεις κάνει. Δηλαδή ο Θεός είναι άδικος, ώστε επέτρεψε να σε βάλουν φυλακή, χωρίς να έχεις κάνει το παραμικρό; Και ακόμα φοράς το ράσο και δεν το έχεις ήδη πετάξει, με όλα αυτά που σου συμβαίνουν;
Ο Όσιος δεν τους απάντησε πάνω σε αυτό, αλλά τους ρώτησε, για ποιό λόγο ήταν και αυτοί φυλακισμένοι.
– Και οι 2 μας, καταδικαστήκαμε για φόνο, χωρίς να τον έχουμε διαπράξει, απάντησαν. Είμαστε και εμείς άδικα εδώ μέσα, όπως και εσύ! Πού είναι ο Θεός, που είναι η δικαιοσύνη Του;
Ο Όσιος Εφραίμ σιώπησε και το βράδυ, όταν οι 2 συγκρατούμενοι του αποκοιμήθηκαν, άρχισε να προσεύχεται και να παρακαλεί το Χριστό, να του αποκαλύψει τί ακριβώς συμβαίνει…
Εκεί που προσευχότανε, του παρουσιάζεται άγγελος Κυρίου και του λέει:
– Άκουσε να μάθεις, ότι ο Θεός δεν είναι άδικος, αλλά δίκαιος. Ο ένας κρατούμενος και τον έδειξε με το χέρι του, είχε πάει με τον φίλο του στο ποτάμι, για να κόψουν ξύλα και ο άλλος γλίστρησε και έπεσε στο ποτάμι. Και τον φώναξε να τον βοηθήσει, αλλά αυτός αδιαφόρησε, φοβούμενος μήπως πέσει και αυτός στο ποτάμι. Ο φίλος του τελικά πνίγηκε… Χρεώθηκε λοιπόν τον θάνατο αυτόν και αυτό πληρώνει. Ο άλλος συγκρατούμενος σου, είχε κάποτε κάποιες διαφορές με έναν προύχοντα του χωριού του. Δυνατός άνθρωπος ο προύχοντας και διότι δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μαζί του, αφού δεν ήταν το χεριού του, του συκοφάντησε το κορίτσι του ως ανήθικο. Το κορίτσι εκείνο με τις κατηγορίες εκείνες, δεν μπόρεσε να παντρευτεί… Αυτή η πράξη του συγκρατούμενό σου, θεωρείται από το Θεό φόνος ηθικός και πληρώνει τώρα αυτήν την πράξη του. Εσύ πάλι όταν ήσουν μικρός 10 – 11 ετών, εκεί που έπαιζες, έλυσες μια μοσχάρα μιας χήρας και έφυγε η μοσχάρα και ακόμα η χήρα την κλαίει… Αυτήν σου την πράξη πληρώνεις τώρα.
– Μα εγώ μοιράσα όλα όσα είχα και τα έδωσα στους φτωχούς και χρωστάω την μοσχάρα, ρώτησε ο Όσιος.
– Εκείνα τα έδωσες ελεημοσύνη, τα χάρισες, ενώ η αμαρτία σου είναι χρέος, δεν σβήνει και την πληρώνεις με την φυλάκισή σου.
Αυτά είπε ο άγγελος και έγινε άφαντος. Να μην αδικούμε λοιπόν κανέναν, διότι διαφορετικά αργά ή γρήγορα θα την πληρώσουμε την αδικία αυτήν, εκτός και αν την τακτοποιήσουμε με την εξομολόγηση.
132) Στεφάνια καθημερινώς παίρνει και επισωρεύει ο άνθρωπος, όταν προσεύχεται γι’ αυτόν που τον βλάπτει και τον κάνει κακό. Κάθε φορά που κάποιος μας βλάπτει, έρχεται ο σατανάς και μας βάζει λογισμούς, εναντίον αυτού του ανθρώπου. Όταν εμείς όμως, δεν παρασυρόμαστε σε αυτό που μας υποδεικνύει ο σατανάς και διώχνουμε τους λογισμούς αυτούς, από την μία διώχνουμε τους διαβόλους και από την άλλη παίρνουμε ένα στεφάνι, το οποίο αποταμιεύουμε στην Βασιλεία των Ουρανών.
Αυτός που μας έβλαψε, να τον θεωρούμε ευεργέτη, να τον βλέπουμε σαν ιατρό, ο οποίος είναι σταλμένος από το Χριστό, για να μας θεραπεύσει, τις αμέτρητες πληγές μας. Όταν θλιβόμαστε, ενθυμούμενοι εκείνον, που μας έκανε κακό, τότε να γνωρίζουμε, ότι αυτό είναι σημάδι της ψυχικής μας αρρώστιας. Γιατί αν η ψυχή μας δεν ασθενούσε, δεν θα θλιβόμασταν. Πρέπει να προσευχόμαστε και να ευχαριστούμε αυτούς τους ανθρώπους, γιατί γίνονται η αιτία, να αντιλαμβανόμαστε την ασθένειά μας.
133) Παράδειγμα 31ο: Γνώρισα κάποτε έναν πατέρα που είχε 4 παιδιά. Αυτός μπορούσε από την πέτρα, να βγάλει λάδι. Όμως κάποια στιγμή έμεινε άνεργος. Δούλευε σε ένα κατάστημα και το αφεντικό του, τον υποχρέωνε να κλέβει. Τον ρώτησα:
– Τί έκανες, σηκώθηκες και έφυγες από την δουλειά;
– Είπα στο αφεντικό, ότι δεν θέλω να κλέβω τους πελάτες στο κατάστημα και εκείνος με έδιωξε…
Προτιμούσε να μείνει άνεργος και ας είχε 4 παιδιά να αναθρέψει, παρά να παραβεί την εντολή του Κυρίου περί κλοπής.
Ο Κύριος μακαρίζει ανθρώπους σαν αυτόν τον οικογενειάρχη, με τον εξής Μακαρισμό: ”Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών”. (Ματθ. 5,10)
134) Μην ζητάμε ικανοποίηση για τα σφάλματα που γίνονται εις σε βάρος μας από τους άλλους, γιατί αν ο Χριστός ζητήσει ικανοποίηση από τα δικά μας σφάλματα, αλίμονό μας!
135) Παράδειγμα 32ο: Ένας νεαρός κάποτε, πέρασε από μία μεγαλογειτονιά για να πουλήσει φράουλες. Βγήκε τότε μία κυρία στο ισόγειο της πολυκατοικίας του και του έκανε νεύμα να σταματήσει.
– Θα πάρω μισή οκά του είπε, αλλά πάω να τις ζυγίσω στην δική μου μπαλάντζα που έχω στο σπίτι μου.
– Ζυγίστε τις φράουλες, όπου θέλετε, της είπε ανέμελα ο νεαρός.
– Καλά, του λέει η κυρία, δεν θα έρθεις και εσύ μέσα στο σπίτι μου, για να δεις, μήπως σε κλέψω;
Και ακούστε απάντηση που τις έδωσε ο νεαρός (!!!):
– Δεν μου μοιάζετε για τόσο κουτή!
Σαν να της έλεγε, ότι δεν είναι τόσο κουτή, ώστε να κλέψει μερικές φράουλες και να χάσει την ψυχή της. Ο νεαρός δεν σκέφτηκε ότι υπάρχει η πιθανότητα να αδικηθεί, αλλά σκέφτηκε ότι αυτή θα αδικήσει τον εαυτόν της. Αυτός θα χάσει 2 φράουλες, αλλά αυτή θα χάσει την ψυχή της. Τί αξία έχουν 2 φράουλες μπροστά σε μία ψυχή;
136) Λέει ο Χριστός: Αν σου παίρνουν το παλτό, δώσε και το σακάκι σου. Και αν σου παίρνουν τα σακάκι, δώσε και το πουκάμισό σου. Και φεύγα…
Γι’ αυτό ο σοφός λαός έχει βγάλει τη ρήση: Ένας κακός συμβιβασμός είναι ανώτερος από μια καλή δίκη. Καλύτερα να αδικηθείς, παρά να πάτε στα δικαστήρια με τον άλλον, γιατί η δίκη δεν αφήνει μόνο έχθρα, αλλά χάνεις και την ειρήνη σου, η οποία είναι απαραίτητη για να σταθείς μπροστά στο Θεό στην προσευχή σου και να ζητήσεις το έλεός Του.
***