Πήγαινε στα μνήματα και βρίσε τους νεκρούς…

Ένας ευλαβής μοναχός ονόματι Ιώβ, φίλος του Αγίου Γρηγορίου, σκανδαλίστηκε, όταν άκουσε απ’ αυτόν ότι όλοι ανεξαιρέτως οι Χριστιανοί, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, εγγράμματοι και αγράμματοι πρέπει να ασκούνται στην αδιάκοπη νοερά επίκληση: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Άρχισε λοιπόν να αντιλέγει και να υποστηρίζει ότι αυτό είναι μόνο για τους μοναχούς. Όταν όμως γύρισε στο κελλί του και άρχισε να προσεύχεται, του εμφα­νίζεται Άγγελος σταλμένος από τον Θεό και του λέει: «Πρόσεξε καλά και σε καμιά περίπτωση να μην φρονείς διαφορετικά από τον Γρηγόριο». Ο ευλαβής ησυχαστής, καταλαβαίνοντας από την πεί­ρα του ότι η οπτασία ήταν αγγελική, έτρεξε αμέσως να αναγγείλει το γεγονός στον Άγιο ζητώντας του ταπεινά συγχώρηση για το σφάλμα του.

Από τον βίο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Να του βάλουμε την καλή ανησυχία

– Γέροντα, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο αδιάφορο;

– Να του βάλουμε την καλή ανησυχία, να τον προβληματίσουμε, για να θελήση ο ίδιος να βοηθηθή. Με το ζόρι δεν γίνεται. Πρέπει να διψάη ο άλλος, για να του δώσης να πιή νερό. Δώσε σε έναν που δεν έχει όρεξη, να φάη με το ζόρι· θα το κάνη εμετό. Όταν ο άλλος δεν θέλη, δεν μπορώ να του στερήσω την ελευθερία, το αυτεξούσιο.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση»

Πήγε ένας μοναχός στον Αββά Μακάριο τον Αιγύπτιο και του είπε:
– Αββά, πες μου λόγο, πώς θα σωθώ;
Και λέει ο Γέροντας:
– Πήγαινε στα μνήματα και βρίσε τους νεκρούς.
Πήγε λοιπόν ο αδελφός, έβρισε και λιθοβόλησε τους νεκρούς και ήρθε και το είπε στο Γέροντα. Του λέει ο Γέροντας:
– Τίποτα δε σου είπαν;
– Όχι.
– Πήγαινε πάλι αύριο και επαίνεσέ τους
Πήγε λοιπόν ο αδελφός και τους επαίνεσε με τα λόγια «Απόστολοι, άγιοι και δίκαιοι» και ήρθε προς το Γέροντα και του είπε:
– Τους εξύμνησα
– Τίποτα δε σου απάντησαν;
– Όχι.
– Είδες πόσο τους ατίμασες και τίποτα δε σου είπαν; Έτσι κι εσύ, εάν θέλεις να σωθείς, γίνε νεκρός. Ούτε την αδικία των ανθρώπων ούτε τη δόξα τους να μη λογαριάζεις, όπως κάνουν οι νεκροί, και θα μπορέσεις να σωθείς.

(ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ).

Ο μεγάλος άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έλεγε ότι ο παράλυτος δείχνει ότι η ψυχή νοσεί κι ότι οι τέσσερις άνθρωποι που τον μεταφέρουν από τη στέγη του σπιτιού είναι οι αρετές του μετανοούντος ανθρώπου: αυτοκριτική, εξομολόγηση, διάθεση απομάκρυνσης από την αμαρτία και η θερμή προσευχή.
Η οροφή που διαλύεται είναι το μυαλό μέσα στον εγωισμό, που δεν επιτρέπει τη μετάνοια. Γι’ αυτό και όταν θεραπεύεται η ψυχή, μεταφέρει μόνη της το σώμα της (το κρεβάτι της). Γιατί, αν η αμαρτία είναι τραύμα, η μετάνοια είναι το φάρμακο της. Έτσι, όταν ο άνθρωπος ανακαλύπτει το Χριστό, μετανοεί για την αμαρτωλότητά του και ανακαινούται.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ