του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Είδα στο youtube την ρωσική ταινία «το θαύμα». Η ταινία αναφέρεται σε ένα πραγματικό γεγονός που συνέβηκε το 1956 σε μια μικρή πόλη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Μια κοπέλα άθεη έκαμνε πάρτι στο σπίτι της για τα γενέθλιά της. Σ’ ένα χορό που χορευόταν σε ζευγάρια, αυτή η κοπέλα δεν είχε καβαλιέρο. Οπότε της ήρθε η φαεινή ιδέα να πάρει από το εικονοστάσι την εικόνα του αγίου Νικολάου και να είναι αυτός ο καβαλιέρος της. Την ώρα όμως που χόρευε η κοπέλα πάγωσε – μαρμάρωσε με την εικόνα στα χέρια και φυσικά οι φίλοι της από την τρομάρα τους εξαφανίστηκαν.
Φυσικά το γεγονός αποτελούσε μεγάλη προσβολή προς το αθεϊστικό καθεστώς που τότε είχε ηγέτη τον Νικίτα Χρουστσόφ. Αποτελούσε σκάνδαλο επειδή αυτοί δίδασκαν από το 1917 τον λαό ότι η Χριστιανική Πίστη είναι παραμύθια και βρισκόντουσαν τώρα μπροστά σε ένα παράξενο γεγονός με πρωταγωνιστή τον άγιο Νικόλαο. Ξεσήκωσαν τα πάντα για να εξαφανίσουν την μαρμαρωμένη κοπέλα. Μέχρις και ο ίδιος ο Χρουστσόφ ήρθε για να βοηθήσει. Για 5 μήνες όμως δεν μπόρεσαν ούτε την κοπέλα να ξεκολλήσουν ούτε να πάρουν την εικόνα του αγίου Νικολάου από τα χέρια της. Εννοείται ότι η κοπέλα ζούσε κανονικά και ανέπνεε όπως διαπίστωναν και οι γιατροί.
Φυσικά απαγορευόταν πολίτης να πλησιάσει το σπίτι, αλλά το γεγονός είχε μαθευτεί παντού και πολλοί επέστρεφαν στην απαγορευμένη Χριστιανική Πίστη. Τελικά κατάφεραν με την βοήθεια ενός Επισκόπου κι ενός αθώου μικρού παιδιού να αποσπάσουν την εικόνα του αγίου Νικολάου και η κοπέλα έπεσε αμέσως λιπόθυμη. Και τώρα είχε να αντιμετωπίσει τα βασανιστήρια του καθεστώτος για την ζημιά που προκάλεσε στην αθεΐα. Η κοπέλα όμως στο διάστημα που ήταν μαρμαρωμένη κατάλαβε ότι η Χριστιανική Πίστη είναι αληθινή –ποιος ξέρει τι εμπειρίες θα είχε ! – και δεν την ένοιαζε σε όσα βασανιστήρια κι αν την υπέβαλλαν. Στην τελευταία σκηνή της ταινίας στο δωμάτιο που την βασάνιζαν ένα περιστέρι κτυπούσε με το ράμφος του το τζάμι, γύρισε η κοπέλα το είδε και χαμογέλασε, προφανώς γιατί κατάλαβε ότι ήταν ένα σημάδι της παρουσίας του Θεού.
Μου έκανε εντύπωση μέσα στην ταινία το κλίμα του φόβου και της καχυποψίας που υπήρχε στις σχέσεις των ανθρώπων στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος έλεγε σε μια ομιλία του ότι αυτό δεν το έχουν ξεπεράσει μέχρι σήμερα στις χώρες αυτές. Μιλάνε στις πλατείες και προσέχουν φοβισμένα γύρω τους ακόμα και σήμερα. Θυμάμαι και γελάω με τις περιγραφές που μας έκαμναν οι συμφοιτητές μας των αριστερών παρατάξεων την δεκαετία του 80 για την ευτυχία των πολιτών στον κομμουνιστικό παράδεισο. Μα μήπως και σήμερα πόσα είναι πράγματι αλήθεια από όλα αυτά που ακούμε ;
Μου περνάει η σκέψη ότι αυτό το μαρμάρωμα της κοπέλας δεν θα γινόταν αν ήταν άλλος άγιος και όχι ο άγιος Νικόλαος. Επειδή ο άγιος Νικόλαος αν και είναι ο άγιος των αμαρτωλών και μας βοηθάει πολύ όταν μετανοούμε, είναι περισσότερο αυστηρός από άλλους αγίους όταν «καβαλήσουμε το καλάμι». Δηλαδή κοντολογίς, δεν σηκώνει και πολλά αστεία.
Στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325 στην οποία έλαβε μέρος και ο άγιος Νικόλαος, την ώρα που έλεγε τις βλασφημίες του ο Άρειος για το πρόσωπο του Χριστού, σηκώθηκε ο άγιος και του άστραψε ένα χαστούκι στο στόμα και τον πήραν τα αίματα τον Άρειο. Βέβαια αυτό απαγορευόταν και ο Μέγας Κωνσταντίνος διέταξε να αφαιρέσουν από τον άγιο Νικόλαο το Ευαγγέλιο και το ωμοφόριο του Επισκόπου και να τον κλείσουν στην φυλακή. Το βράδυ στην φυλακή ο Χριστός του επέστρεψε το Ευαγγέλιο και η Παναγία το ωμοφόριο. Ξέρω, κάποιοι «ευγενικοί» θα σκανδαλιστούν με τον Θεό που δεν γνωρίζει τους δικούς μας «καλούς τρόπους».