Διαβάστε το ΜΕΡΟΣ Α΄ το ΜΕΡΟΣ Β και το ΜΕΡΟΣ Γ΄
ΜΕΡΟΣ Δ΄
Οι Αγιορείτες Πατέρες (1275) στην Επιστολή τους προς τον «Βασιλέα Μιχαήλ τον Παλαιολόγον», εκδηλώνουν ιδιαίτερη έγνοια για την αξία, ερμηνεία και χρησιμότητα του ΙΕ΄ Κανόνα της «αγίας και μεγάλης της πρώτης και δευτέρας επονομασθείσης», όπως ονομάζουν χαρακτηριστικά τη σύνοδο επί Μ. Φωτίου (861 μ.Χ.).
Οι διατυπώσεις τους, τους αναδεικνύουν γίγαντες των εκφραστικών θεολογικών εγχειρημάτων τους επί εκκλησιολογικού πεδίου.
Γράφουν, σχετικά:
«Εμπεριέχεται δε και τω ΙΕ΄ κανόνι της αγίας και μεγάλης της πρώτης και δευτέρας επονομασθείσης, ότι ου μόνον ανευθύνους είναι (= οι εφαρμόζοντες την Αποτείχιση), αλλά και επαινετέους τους αποσχίζοντας εαυτούς και προ συνοδικής καταδίκης, από των δημοσία διδασκόντων αιρετικά διδάγματα, και όντων προφανώς αιρετικών. Ου γαρ απέσχισαν εαυτούς από Επισκόπων, αλλ’ από ψευδοεπισκόπων, και ψευδοδιδασκάλων, και το παρά τούτων γεγονός, επαίνου άξιον, και προσήκον ορθοδόξοις χριστιανοίς, και ως ου σχίσμα τούτο Εκκλησίας, αλλά μάλλον μερισμών απαλλαγή, και της αληθείας επικράτησις».
Ερμηνεία – Μετάφραση (Επί το απλούστερον):
«Μέσα στο πνεύμα του ΙΕ΄ κανόνα της Α-Β συνόδου, έχει συμπεριληφθεί το επιτρεπτόν της Αποτειχίσεως, ως νόμιμη και εκκλησιολογικά δικαιολογημένη ενέργεια∙ και αποτελεσματική∙ έτσι ώστε οι εφαρμόζοντς την Αποτείχιση να μην είναι μόνο ανεύθυνοι αλλά και άξιοι επαίνου, που απομακρύνθηκαν από τους αιρετικούς ποιμένες προ συνοδικής καταδίκης τους, οι οποίοι ποιμένες εδίδασκον φανερά και δημόσια αιρετικές διδασκαλίες, που τους φανέρωναν ως όντως αιρετικούς.
Διότι δεν απομάκρυναν τους εαυτούς των από πραγματικών επισκόπων, αλλ’ από ψευδοεπισκόπων, και ψευδοδιδασκάλων, και αυτό το γεγονός της απομακρύνσεώς τους είναι άξιο επαίνου και ταιριαστό στους ορθοδόξους χριστιανούς, και δεν είναι τούτο σχίσμα στην εκκλησία, αλλά περισσοτέρων διαιρέσεων απαλλαγή και της αληθείας επικράτηση».
1ο Σχόλιο
Σήμερα το πλήρωμα ασκεί συλλογική παράχρηση της Εκκλησιαστικής οικονομίας επαναπαυόμενο στην «Δυνητική ερμηνεία» του ΙΕ΄ Κανόνα∙ ευρίσκεται στον Εκκλησιολογικό αντίποδα των Αγιορειτών Πατέρων, οι οποίοι τονίζουν, παροτρύνουν, ως Ακρίβεια, την εφαρμογή του Κανόνα προς επικράτηση της αλήθειας της Ορθοδοξίας. Η εφαρμογή του είναι γεγονός:
«επαίνου άξιον, και προσήκον Ορθοδόξοις Χριστιανοίς, και ως ου σχίσμα τούτο εκκλησίας, αλλά μάλλον μερισμών απαλλαγή, και της αληθείας επικράτησης».
Από τότε που εφαρμόσθηκε η αναστολή του ΙΕ΄ Κανόνα και επικράτησε ως «Δυνητική Ερμηνεία», ποιες πληγές επουλώθηκαν; Καμμία! Απλά οι «ορθόδοξοι ποιμένες» εδάνεισαν το φιλικό τους πρόσωπο στην παναίρεση του οικουμενισμού, έτσι ώστε σήμερα, εν έτει 2023, να έχει ταυτιστεί η υπακοή στην Διοικούσα Εκκλησία με την μόνιμη «λύσιν συνεχείας» των Ιερών Κανόνων, της Αποστολικής και Αγιογραφικής παραδόσεως, με αποκορύφωμα την ψευδοσύνοδο της Κρήτης. Γι’ αυτό και εισήλθαν στο πλήρωμα η αυθαιρεσία και η αλλοτρίωση, με τα κομψά «θεολογικά ενδιαιτήματα:
Α) Λειτουργία στο όνομα του επισκόπου – Ευχαριστιακή θεολογία
Β) Βαπτισματική θεολογία και
Γ) Θεωρία των Κλάδων, των αδελφών Εκκλησιών και των δύο πνευμόνων (και όχι μόνο το παραπάνω)
Ο όρος «Δυνητική Ερμηνεία» του ΙΕ΄ Κανόνα, έχει δημιουργήσει την αίσθηση (και ας το αρνούνται πολλοί) του εδάφους που έχει κατακτήσει η αίρεση του οικουμενισμού μέσα στην Εκκλησία. Δεν έχει συνειδητοποιηθεί, ότι η «Δυνητική Ερμηνεία» είναι ο εκκλησιολογικός νάρθηκας του ορθοδόξου και υποχρεωτικού ΙΕ΄ Κανόνα.
Παρά την προοδευτική αναστολή του ΙΕ΄ Κανόνα, από την εποχή (κυρίως) του Αιρετικού – οικομενιστού Πατριάρχη Αθηναγόρα και μετά, η οργάνωση της Εκκλησίας (Δογματική και Εκκλησιολογική) διατήρησε για καιρό μία φαινομενική συνοχή, χάρη στην οργανωτική ταυτότητα της Ορθοδοξίας, την οποία στήριζαν – εξέφραζαν οι τρεις Επίσκοποι της Βορείου Ελλάδος, που είχαν προβεί στην διακοπή της μνημονεύσεως του Αθηναγόρα και οι Ι. Μονές του Αγίου Όρους, που έπραξαν το ίδιο.
Μετά (σταδιακά) εξελέγησαν ως Επίσκοποι και ηγούμενοι «υπάκουοι» διαχειριστές του οικουμενισμού, οι οποίοι μη υπαρχούσης αντίστασης, εφαρμογής δηλ. του ΙΕ΄ Κανόνα, επιτάχυναν (μέχρι σήμερα) την διείσδυση του οικουμενισμού.
Βλέπουμε δηλ. – πρέπει να τα γνωρίσουν οι σημερινοί (νέοι στην ηλικία) Ορθόδοξοι – ότι τότε, δεκαετίες του 1960 και 1970, είχαμε δύο ενδεχόμενες επιλογές εναντίον του οικουμενισμού∙ από τη μία πλευρά, η θεσμική ορθόδοξη εκκλησιολογία, βασισμένη στην ανάγκη – ανάλυση και εφαρμογή του ΙΕ΄ Κανόνα και από την άλλη η αρθρωμένη στάση των ορθοδόξων απέναντι στον οικουμενισμό, επί της «Δυνητικής Ερμηνείας» στηριζομένη, μέχρι και σήμερα. Η δεύτερη αυτή στάση εδραίωσε τον οικουμενισμό∙ τα μετέπειτα γεγονότα μέχρι σήμερα αποτελούν αδιάψευστο ιστορικό μάρτυρα της ολέθριας φαντασιακής (άμυνας) εκκλησιολογίας της «Δυνητικής Ερμηνείας».
Οι Αγιορείτες Πατέρες στην Επιστολή τους, αναφέρονται και στην συμπροσευχητική διακοινωνία με τους αιρετικούς.
Γράφουν, σχετικά: «Ο γαρ αιρετικόν δεχόμενος, τοις αυτού υπόκειται εγκλήμασι∙ και ο ακοινωνήτοις κοινονών, ακοινώνητος εστίν, ως συγχέων τον κανόνα της Εκκλησίας».
Ερμηνεία – Μετάφρασις (Επί το απλούστερον):
«Διότι ο αιρετικόν δεχόμενος ορθόδοξος, δηλ. με εκκλησιαστική κοινωνία (συμπροσευχές, λειτουργίες κ.λ.π) ή και με συγκατάβασή του σε αιρετικές διδασκαλίες, ευρίσκεται υπόδικος – ένοχος και αυτός, στα ίδια παραπτώματα – αμαρτήματα του αιρετικού∙ και όταν ο ορθόδοξος κοινωνεί – συμμετέχει στων αιρετικών την πίστιν, καθίσταται ακοινώνητος, επειδή συγχέει – μπερδεύει την ασφαλή (ως κανόνα) διδασκαλία της Εκκλησίας».
2ο Σχόλιο – Διευκρινήσεις
Α) Τα ανωτέρω νοήματα (και το ίδιο επιτίμιο, δηλ. αφορισμός) εμπεριέχει και ο 10ος (Ι΄) κανόνας των Αγίων Αποστόλων, δηλ.:
«Ει τις ακοινωνήτω, καν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω».
Β) Ο όρος «ακοινώνητος» σημαίνει τον αποκοπέντα (προσωρινά ή οριστικά) από την Εκκλησία.
Γ) από αρχαιοτάτων χρόνων, η μη κοινωνία με αιρετικούς, είχε γίνει συνείδηση (ακόμη) και στους απλούς Μοναχούς:
α) Περί του αββά Χομαί (Γεροντικό)
«Έλεγον περί του αββά Χομαί ότι μέλλων τελευτάν είπε τοις υιοίς αυτού∙ Μη οικήσετε μετά αιρετικών…».
β) Περί του αββά Ματώη (Γεροντικό)
«μη έχε […] φίλον αιρετικόν».
Οι Αγιορείτες στην Επιστολή τους τόνισαν ανωτέρω: «ως συγχέων τον κανόνα της Εκκλησίας» (Ι΄ Αποστολικός Κανόνας)∙ αυτό μας δίνει το έναυσμα να συνεχίσουμε (συν Θεώ) για τους σχετικούς Κανόνες των Οικουμενικών, Τοπικών Συνόδων και των Αγίων Πατέρων.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ