ΙC ΧC

ΝΙ ΚΑ

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΥ

26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2000

“Ακούσατε Έθνη και λαοί της Οικουμένης πάσης / και εσύ αναγνώστα πρόσεχε σ’ αυτό που θα διαβάσεις.
Είναι σκληρά και λυπηρά, αλλά είναι πεπρωμένα /να γίνουν όσα στας Γραφάς ευρίσκονται γραμμένα.
Τα ‘γραψαν οι Πατέρες μας ο κόσμος για να μάθη / από αυτόν τον Πόλεμο τι μέλλεται να πάθη.
Για να προσφύγει στον Θεό και να μετανοήσει / αν θέλει δια να σωθεί και ευτυχής να ζήση.

 
Με μιας θα ανάψει η φωτιά από μικρή αιτία/ κραυγή πολέμου έρχεται από τη Βουλγαρία.
Η δε Ρωσία ξαφνικά εισβάλλει στην Τουρκία / και ως χείμαρρος ορμητικός σαρώνει την Περσία.
Και προχωρεί ακάθεκτη φθάνει στην Παλαιστίνη / Θεός θέλει ο Αντίχριστος του Κόσμου για να γίνει.

Τότε κατέρχονται ομού της Δύσεως τα κράτη / ουαί στα Έθνη του Βορρά γίνονται όλα στάχτη.
Με λύσσα αμύνεται σκληρά η Άρκτος (Ρωσία) στην Τουρκία / που αδίκησε την Ελλάδα και όλη αναφλέγεται και καίει σα λαμπάδα.
Ματαίως αγωνίζεται η Άρκτος να κράτηση / τα περιβόητα Στενά(Σουέζ) στο τέλος θ’ απηυδήσει.

Γιατί από την Ανατολή, Κορέα, Μαντζουρία / εισβάλλει η Αμερική με την Ιαπωνία / και προχωρεί ολοταχώς γραμμή στη Σιβηρία/ ενώ στη Δυτική πλευρά νικά η Γερμανία / και τότε είναι αδύνατον να κρατηθεί η Ρωσία / και εγκαταλείπει τα Στενά, Αίγυπτο και Τουρκία.
Κτυπιέται η Άρκτος πανταχού και φεύγει προτροπάδην/όπως διασκορπίζεται ένα άτακτο κοπάδι.
Τότε ομού θα ηττηθεί και η δόλιος Τουρκία/ γιατί θα πράξη πονηρά μεγάλη προδοσία.

Γιατί αφού καταβληθεί όλη από τη Ρωσία/ Θα συμμαχήσει μετ’ αυτής και με την Βουλγαρία. Για τούτο όσοι χριστιανοί ευρίσκονται στην Πόλη/ και στα περίχωρα αυτής, πρέπει να φύγουν όλοι.
Γιατί η Πόλις (=Κωνσταντινούπολη) θα καεί και ουδείς θα απομείνει/κάτοικος ζων εντός αυτής.
Μον’ ο Ναός θα μείνει/ο οίκος ούτος και Ναός της του Θεού Σοφίας /όστις θα μείνει αείφωτος φάρος της Ορθοδόξου Εκκλησίας/ εξ’ ού το φως θα εξαπλωθεί σ’ όλη την Οικουμένη/ της Βασιλείας του Χριστού που ο κόσμος αναμένει).

———————————————————

Η πρώτη φάση έληξε του τρομερού πολέμου/ τόσα δεινά πέντε μηνών δεν επαρκούν Θεέ μου;/ και πάλιν νέος πόλεμος θ’ αρχίσει να ξεσπάσει/αλλοίμονο στον άνθρωπο τι έχει να περάσει.
Το ζήτημα της Πόλεως πάλι θα βγει στη μέση/κι ο κόσμος θα περιπλεχθεί και δε θα ξεμπερδέψει.
Αμέσως η διχόνοια ενσκήπτει εις την Κρήτη (ή τα Κράτη)/και ανάπτουν εις τα αυθωρεί (αμέσως) τα μίση και τα πάθη.
Αφού οι ισχυροί της γης απογοητευθώσιν/ τότε θα γίνει πόλεμος, που ουδέποτε έχει γίνει, αλλοίμονο στους ασεβείς κανείς δε θα απομείνει.
Τότε η Ελλάς ουδέτερη και πάντα αδικημένη/το δίκαιο της θα ζητεί/και έτοιμη θα αναμένει/χωρίς ν’ αναμιχθεί.

Και τότε θα μιλήσει όταν η σάλπιγξ του Θεού/εκ του ουρανού σαλπίσει για να δικαιωθεί. Τότε τα Έθνη μεληδόν θα σφάζονται αγρίως/στα όρια της Πόλεως για τα Στενά κυρίως.
Τότε θα πλεύση και πνιγεί στο αίμα το μοσχάρι/τότε θα εκκαθαρισθεί η ήρα απ’ το σιτάρι.
Στη θάλασσα όπου βρεθεί πλοίο δεν θ’ απομείνει /και από το αίμα η θάλασσα κοκκινωπή θα γίνει.
Η Πόλις θα κατακαυστεί κι ίχνος δεν θα υπάρξει/πλέον ανθρώπου υλιστή γιατί πολλά έχει πράξη.

Μόνος θα μείνει ο Ναός της του Θεού Σοφίας/το στόλισμα της Νύμφης του Αγίας Εκκλησίας. Τρία ημερονύκτια θα διαρκέσει η μάχη/όποιος εξέλθει ζωντανός μεγάλη τύχη θα ’χει.
Κράτη ομού δέκα οκτώ με πείσμα αγριεμένα/θα σφάζονται αλλόφρονα στο αίμα βουτηγμένα. Την τρίτη ημέρα ακριβώς όσοι εξαντλημένοι/από την μάχη όπου ζουν θα δούνε ξαφνιασμένοι /εκεί ψηλά στον ουρανό στα δεξιά τα μέρη/να λάμπει υπέρ τον ήλιον ένα μεγάλο αστέρι.
Και από τ’ αστέρι κάτωθεν ένας Σταυρός ν’ αστράπτει/πύρινος κατακόκκινος κι’ έκπληκτα τα Κράτη /θ’ ακούσουν εκ του ουρανού μια φωνή βροντώδη/αγγέλου απροσδόκητον που θα σταθούν στο πόδι.

Τα όπλα θα πετάξουνε στη γη και τρομαγμένοι/τ’ αστέρι θα κοιτάξουνε σαν απολιθωμένοι. Σταθείτε θ’ ακουσθεί φωνή. Σταθείτε επί τόπου/Γιατί αρκετά εχύθηκε το αίμα του ανθρώπου. Σπεύσατε πάραυτα εκεί στα δεξιά τα μέρη/το τόξο ακολουθήστε που βγαίνει από το αστέρι.
Κι εκεί θα βρείτε άνθρωπον άγιον/δικόν μου.
Ποιμένα αυτόν εξέλεξα δια το ποίμνιό μου.

Τούτον και σεις εκλέξατε ποιμένα να ποιμάνει/τα πρόβατα μου, που γυρνούν έρημα δίχως στάνη.
Νύκτα θ’ ακουσθεί η φωνή μου και ο κόσμος τρομαγμένος/εκ της φωνής της σάλπιγγος θα μείνει σαστισμένος.
Κι ευθύς το τόξο θα στραφεί προς Νότο στην Ελλάδα/που απ’ το φως το ουράνιο θα φέγγη σα λαμπάδα.
Τότε θα καταφθάνουνε οι Πρέσβεις στην Ελλάδα/ολόχαρη δε η Ελλάς με βία και γρηγοράδα.
Τότε η Ελλάς θα σηκωθεί πρώτη με το στρατό της/να εκπληρώσει ολόχαρη τον Ιερόν σκοπό της.
Να καταλάβει αμαχητί, τα ιερά της μέρη/που της τα πήραν οι εχθροί, που όλος ο κόσμος ξέρει.

Τότε οι πρόσφυγες ομού από χαρά σκιρτώντες/θα τρέξουνε στα μέρη τους σαν αετοί πετώντας.
Τότε ο Έλλην Βασιλεύς, ο εκλεκτός Κυρίου /εις πάντα θα ’ναι άριστος και επί της υφηλίου/θα άρχει και θα διοικεί μετά δικαιοσύνης/και η γη θα χαίρεται εκ διαρκούς ειρήνης.
Τα όπλα τα πολεμικά θα γίνουν εργαλεία/και άροτρα γεωργικά/κι ειρήνη και ευτυχία. Θα βασιλεύσει πανταχού/ κι ως αδελφοί να ζώσι/οι άνθρωποι επί της γης και δεν θα ερωτώσι/ο εις τον άλλον άνθρωπον μήπως και είναι ξένος/αλλά θα λέγεται αδελφός και εκ του Αδάμ το γένος.
Έλληνες ανανήψατε αυτή είναι η αλήθεια/μή σας πλανούν οι άπιστοι πώς είναι παραμύθια.

Όλα αυτά θα γίνουνε η ώρα πλησιάζει/το σύμπαν αναταράσσεται και σας δεν σας τρομάζει: Η συμφορά που έρχεται τους ασεβείς να πλήξη/και εκ της γης αλύπητα να τους εξαφανίσει.
Πάρετε την απόφαση και λογικά σκεφθείτε/αν θέλετε να ζήσετε και αιώνια να σωθείτε/όλοι μετανοήσατε στραφείτε προς τα θεία/γιατί ουδεμία απ’ αυτήν υπάρχει σωτηρία.
Ο πόλεμος που έρχεται ουδέποτε έχει γίνει/τόσον μεγάλος και φρικτός και δεν θα γένη ειρήνη.
Εάν δεν εκκαθαρισθεί η ήρα από το σιτάρι / και τα ζιζάνια θα καούν σαν το ξηρό χορτάρι.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

Κοινοποιεί ο Ηλίας Σκουντριάνος