– Εἶμαι ἀνάξιος νὰ Κοινωνήσω!
λένε μερικοί.
– Μὰ γιὰ τοὺς ἀξίους εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία; Καὶ ποιός εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ μπορεῖ νὰ τολμήσει καὶ νὰ πεῖ, ὅτι «ἐγὼ ἀξίως Μεταλαμβάνω»;
Ὁ Θεὸς δὲν ἦρθε γιὰ Ἁγίους στὸν κόσμο.
Ἦρθε γιὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς τὸν κόσμο.
Καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν δέχεται τὸν Χριστὸ ὡς Σωτῆρα, που δεν δέχεται ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός, ὁ Χριστὸς γι᾿ αὐτὸν δὲν ἦρθε.
Θὰ τοῦ πεῖ ὁ Χριστός:
-“Ἐσὺ εἶσαι Ἅγιος, πήγαινε. Ἐγὼ ἦρθα γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς…
Ἂν ὅμως παραδέχεσαι, ὅτι εἶσαι ἁμαρτωλός, ἐὰν παραδέχεσαι ὅτι εἶσαι ἀνάξιος… ἦρθα γιὰ σένα!
Γιὰ σένα ποὺ εἶσαι ἄξιος καὶ Ἅγιος, δὲν ἦρθα γιὰ σένα…».
Ἀλλὰ καὶ πῶς καὶ πότε θὰ γίνεις ἄξιος;
Μὲ τὸ νὰ μένεις μακριὰ ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία, οὐδέποτε θὰ γίνεις ἄξιος, ἐφόσον δὲν παίρνεις τὸ φάρμακο, ποὺ θὰ σὲ κάνει κάποια μέρα ἄξιο.
Μοιάζεις μὲ ἐκεῖνον ποὺ θὰ πάει στὴ θάλασσα γιὰ κολύμπι, ὅταν μάθει νὰ κολυμπάει.
Μὰ στὴ θάλασσα θὰ μάθει κολύμπι…
Μοιάζει μὲ ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἄρρωστος καὶ περιμένει μόλις γίνει καλά, νὰ πάει στὸ νοσοκομεῖο.
Μὰ στὸ νοσοκομεῖο θὰ γίνει καλά;
Ἀστεία πράγματα…
Ὁ ἄνθρωπος Κοινωνεῖ, γιὰ νὰ γίνει ἄξιος.
Δὲν εἶναι λοιπὸν γιὰ τοὺς ἀξίους ἡ Θεία Κοινωνία.
Ἀλίμονο στὸν ἄνθρωπο ποὺ πιστεύει, ὅτι εἶναι ἄξιος ποὺ Κοινωνεῖ.
Διότι ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ πιστέψει ὅτι εἶναι ἄξιος, εἶναι ἤδη ἀνάξιος.
Καὶ ἄλλο πράγμα εἶναι νὰ προετοιμαστῶ γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία καὶ ἄλλο πράγμα εἶναι νὰ θεωρῶ τὸν ἑαυτόν μου ἄξιο.
Ὅμως ὁποιαδήποτε προετοιμασία καὶ ἐὰν ἔκανα, νὰ προσέρχομαι πάντα μὲ τὴ σκέψη, ὅτι εἶμαι ἁμαρτωλός.
Όταν πρωτοεξομολογήθηκα το 1950 στην Τήνο, είχα γράψει τις αμαρτίες μου σε 6 γεμάτες κόλλες αναφοράς!
Και είχα και άλλες αμαρτίες, που τις θυμήθηκα μεταγενέστερα.
Τόσες πολλές αμαρτίες είχα κάνει!
Δεν είχα αφήσει τίποτα όρθιο και είχα μαζέψει όλη την βρωμιά και την δυσωδία του κόσμου στην ψυχή μου…
Και όμως ο Θεός περίμενε την μετάνοιά μου, διότι γνώριζε ότι θα επέστρεφα κάποτε, ώστε να με χρησιμοποιήσει αργότερα, στην διακονία Του, βοηθώντας τον συνάνθρωπό μου…
Μπορώ λοιπόν εγώ να μην ομολογώ και να μην λέω ποιός ήμουνα και πώς ο Χριστός με έκανε;
Εάν ήταν δυνατόν να μάθετε τη ζωή μου και την επιστροφή μου στον Χριστό, δεν θα σας έπιανε ο ύπνος ποτέ σας!!!
Ο Θεός χάλασε πολλά ζευγάρια παπούτσια για να με συλλάβει…
Δημήτριος Παναγόπουλος +Κι αν είσαι λυπημένος -η ,
αυτό δεν μπορεί να γίνει εμπόδιο στην χαρά σου..!!
Ο Θεός είναι εδώ..Δεν σ’ αφήνει.
Βρίσκει τρόπους να σε συναντά.!
-Πες ..θα βρω κι εγώ τρόπους να Τον γιορτάσω..!!
Το πρωί,το βράδυ, τα μεσάνυχτα, το μεσημέρι..
με χίλιους τρόπους ,
στ’ άστρα, στα όνειρά μου, σ’ άλλους γαλαξίες..!!!
Ο Θεός μου ζωντανεύει την χαμένη ελπίδα μου,
δεν είναι απόμακρος,
αλλά γίνεται για μένα αδύνατο μωρό,
ο Παντοδύναμος !!.
..με κάνει να νοιώθω οικεία με τη φύση μου.!!
Μου χάρισε το θαύμα, το νόημα της ύπαρξης μου..!!!
Να γίνω παιδί Κύριε μου..κάνε με παιδί Σου..!
Για νά ‘ χω οικειότητα, τρυφερότητα,
ζεστασιά, αγάπη,
εμπιστοσύνη, Χαρά..!!
Με νέα τραγούδια, με ψαλμούς θα Τον γιορτάσω.!
Ξέρω , ο αόρατος κόσμος πρέσβευει για τα τραυματισμένα παιδιά των δρόμων,
των πολέμων,
των νοσοκομείων,
των ψυχιατρείων,
των ορφανοτροφείων,
των λυπημένων της γης..!
Πιστεύω Κύριε και ξεκινώ.!!