Παθών και αλαζονείας το κεφάλαιο [1]

ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΝΕΣΤΑΛΜΕΝΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ

Η φύση διαπνέεται από τον διαλεκτικό χαρακτήρα της πιθανοκρατίας στον μικρόκοσμο των στοιχειωδών σωματιδίων .Τα στοχαστικό μοντέλο του μικροκόσμου αναδεικνύεται κι υποδεικνύεται ως φυσικό πρότυπο για ένα σύμμορφο μοτίβο αλληλοεπιδράσεων ,στο επίπεδο των ανθρωπίνων σχέσεων .Κι όπως τελικά ξεπηδά ο ντετερμινισμός του μακροκόσμου ,έτσι θα ήταν φυσικό ν’ανατέλει ως προϊον διαλεκτικής κι ο κόσμος των κανόνων της κοινωνικής συμβιώσεως . « Όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να υποφέρουν τη διαλεκτική και αυτοί που κυβερνούν δεν την θέλουν. Η διαλεκτική δημιουργεί ανησυχία κι αταξία. Οι άνθρωποι προτιμούν να έχουν στη διάθεσή τους έτοιμες και μονοσήμαντες απόψεις» (Werner Heisenberg)

Όταν η ανθρωπότητα απώλεσε την φυσική ευδοκία της συναντήσεως των μελών της ,συναπώλεσε και το όχημα της ασφαλούς μεταβάσεως στον θείο προορισμό.Ένα βαθύ οντολογικό κι ιστορικό ρήγμα έχασκε πλέον, ανάμεσα στο αρχαίο κάλλος και στην αγωνιώδη ,πλήρους ζόφου, βιουμένη οδυσσειακή πορεία του σήμερα .Ο άνθρωπος φοβικός έναντι του αγνώστου ,περίφροντις της επιβιώσεως κυνηγός ,επιλήσμων των αρχών του απωλεσθέντος κάλλους, γίνεται έρμαιο μιας νεότευκτης ηθικής τάξεως εις την οποία καθιστά τα πάντα άνισα μεταξύ τους .Και τα πάντα συγκρινόμενα με τον ίδιον, ως ήσσονος αποτιμήσεως αξίες απολήγουν. Όμως και το ακατάληπτον κι ακατανόητον «…άνισα ημίν του βίου τα πέρατα»(Παρηγορία πενθούντων ,Μεγ.Βασιλείου) ,του ενισχύει την εσωτερική του πύρωση για νομή των αγαθών και της τέρψεως, χωρίς αυτοπεριορισμό ,εφευρίσκοντας διαρκώς ακραιφνή μέσα καταλύσεως του μέτρου. Έναντι του επερχομένου τέλους του θανάτου, προκρίνει ως αντιστάθμισμα υπαρκτικής εμπνεύσεως ,την ολοένα και ψηλότερα αναβίβαση εις τον πήχυ των υλικών προσδοκιών του και των μεθόδων εκμεταλλεύσεως των συνανθρώπων .Η ηγεμονία των παθών και της αλαζονείας ,αποκτά αυτοκρατορικά χαρακτηριστικά .Νεόκοποι …ισμοί των θεωρητικών αναλύσεων του φαινομένου , απεφάνθησαν πως η λύτρωση θα προκύψει με την διεθνική επαναστατική συνομολόγιση εις την αντιστροφή της βίας ,έναντι της ιστορικής ελίτ που ήταν ήδη αναδεδειγμένη εις την αρχή .Και την αντικατάστασή της να επιδιώξει, με μια άλλη αρχή ,καθαρών κινήτρων.Κάθε απόπειρα ανατάξεως κατέληξε στην απόπτωση των αρχικών κινήτρων και στην αναίδεια του ιδίου αποτελέσματος .Δαίμονας επίμονος και λάλος γινόταν διαρκώς  ,η έκβαση κάθε αναλόγου εγχειρήματος .Μονάχα η φωνή του Χριστού από τα βάθη της τελευταίας δισχιλιετίας ,αντηχούσε «Ω γενεά άπιστος, έως πότε προς υμάς έσομαι; έως πότε ανέξομαι υμών;…τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία»(Ματθ.9,19 και 29) και τόνιζε την εξόχως πνευματική διάσταση του ανθρωπίνου άγους ,ποιός όμως ακούει αλλά και πόσοι προστρέχουν με γόνατα κεκλιμένα στης μετανοίας την πορεία;

Η βιομηχανική επανάσταση εξέλιξε τα μέσα του διαπραττομένου ανοσιουργήματος ,αποκρύπτοντας τις προθέσεις πίσω από τους αστικοδημοκρατικούς εκσυγχρονισμούς .Η ψηφιακή επανάσταση παρέλαβε τη σκυτάλη του δράματος και την εκτόξευσε στον ονειδιστικό γαλαξία του μεγάλου αδελφού και της συμπεριληπτικής μετανεοτερικότητας .Το δυστύχημα για τους ανθρώπους είναι πλέον ,πως τούτο το πείραμα της παγκόσμιας υποταγής έχει τα χαρακτηριστικά του παραμυθιού χωρίς απόπειρα παραμυθίας καν ,ούτε αποκρύψεως των προθέσεων. Περιέχει δράκους ,την υπόστασή τους να εδράζουν  στον φόβο των πολλών .Ένα φόβο, ολότελα συμβατό με την κατισχύουσα υλιστική αντίληψη της ευδαιμονίας και του ελλοχεύοντος κινδύνου ο οποίος εποφθαλμιά την ευσταλία της .Πρόσφατα κάποια πανδημία επέσεισε τον κοφτερή στην υγεία σπάθη .Κι οι πλείστοι των ανθρώπων, στην πρεμούρα τους να θωρακιστούν ,έσπευσαν να κλίνουν το γόνυ της υποταγής με το σημειολογικό ανασήκωμα του μανικιού εις την βελόνα .Η επιβολή ισοπεδοτικής κι αδιάκριτης υποχρεωτικότητας επί ποινή κι ο αναγκεμένος με την επιτακτικότητα του πορισμού βίος ,συμπαρέσυρε κάποιους άλλους καχύποπτους εις το εγχείρημα ,να κάνουν το ίδιο χωρίς να το θέλουν .Και κάποιοι ελάχιστοι έμειναν ευθυτενείς ,εναγκαλιζόμενοι τις αξίες τους ως φυλαχτά ,αλλά δεσμώτες εις την επιβεβλημένη από το σύστημα παραισθησία .Τούτος ο κατηγορικός διαχωρισμός δεν υποκρύπτει ηθική πρόσαψη ,όλοι υπήρξαν θύματα μιας δυστοπίας .

Η δυστοπία όμως φαίνεται πως θα συνεχιστεί αλλομορφική .Οι καιροί είναι θηριώδεις σ’όσους τολμηρούς εκζητήσουν την περιπέτεια της μοναχικής πορείας προς το άγνωστο ,ανακαλώντας στη μνήμη τους στοιχεία παλαιάς δόξας ως οδοδείκτες .Αλλά πολύ επικίνδυνοι για τους εαυτούς τους και για την ελευθερία τους γίνονται κι εκείνοι που καθαιρούν διαμιάς κάθε ίχνος αξιακής αυτοπροστασίας ,όταν τείνει να διασαλευτεί η εύτακτη ρουτίνα της καθημερινότητας .

Κανόνας που μας έκαναν να τον ξεχάσουμε σκοπίμως ,με την επί πολλά έτη δάνεια υπερτροφοδότηση της ευζωίας ,είναι το δια πυρός και σιδήρου αντιπάλεμα με της ζωής τους βρυχηθμούς και με του εαυτού μας τα ζοφερά πάθη .Τότε έχει ελπίδα της η αναψυχή ν’αναβιώσει .Τούτη η παθιασμένη δολιχοδρομία μας ενώνει στης ομοθυμίας τη γειτονιά ,αλλά και με τον νόημα της υπάρξεώς μας τελεολογικά μας ανταμώνει .Κι ο ζώπυρος τούτος ψυχικός τόπος ,αναμειγνύει την έκδηλη του κόσμου κακεντρέχεια με την ελπίδα της ανατάσεως ξανά και ξανά σε κύκλους θερμού πραγματισμού ,χωρίς εκπτώσεις στα δεινά ,χωρίς εξιδανικεύσεις στις νηνεμίες.

Αποκαλύπτεται έτσι η λύτρωση μέσα από την διελκυστίνδα των αντιθετικών τάσεων που βιώνουμε ,ακούσια ή εκούσια δεινώς πίπτοντες, αλλ’ωστόσο εκούσια κι ευάρεσκα εγειρόμενοι .Τότε ένα εκφαντορικό καλειδοσκόπιο αλληλοδιαδοχής βιωμάτων ποικίλης ποιότητας και παρελκομένων κατ’αντιστοιχία συναισθημάτων ,μας ωριμάζει .Ακόμη κι όταν πονάμε αναδιφούμε με σπουδή της ανακουφίσεως το λύτρο ,ακόμη κι όταν κλαίμε η παρηγορία αναθάλλει οσονούπω πίσω από τα δάκρυα, ακόμη κι όταν πεινάμε ,το λιτό ψωμί γλυκός της ένδειας  κορεσμός γίνεται, ακόμη κι όταν ο ψυχρός της κατακρίσεως διωγμός και της περιφρόνιας η αναίδεια επελαύνουν σαρωτικά ,η απλανής ησύχια προσήλωση στην ιδίαν συντηρουμένη αξία αναδεικνύει την τιμή της.Τοξεύεται διθυραμβικά στα ουράνια το θησαυρισμένο από αρχές κι αξίες κύρος της ζωής ,τότε και μόνον τότε όταν εις τον αγώνα προασπίσεως της ανέφελης ελευθερίας του προσώπου ,ολοπρόθυμα συνασπίζονται ψυχές.

Το όντως ζειν αποτελεί συναρπαγή κάποιων ολίγων ,που με λίγα μέσα πορευόμενοι ,προσπελαύνουν μ΄έλπιδοφόρα και θυσιαστική των κεκτημένων τους προσδοκία ,εις το μέρος εκείνο του ορίζοντα όπου φαντάζει εξωπραγματική για τους πολλούς κάθε κατάκτηση .Κάθε ψεκτόν της ζωής συναπάντημα ,για τον όντως ζώντα ,ενέχει το ηδύ της σωτηρίας αντίδοτο .Κι έτσι το ψεκτόν ,γίνεται γύμνασμα προπορευόμενο λαμπρής αγγελόμορφης συνοδείας .

Η ζωή είναι ποίηση για τους αναζητούντες την αλήθειά της ,ευμορφία για τους ελευθέρους ν’ αναδεχθούν ευάρεσκα κάθε καμπή δυσμενώς απρόβλεπτη ,αναψυχή για τους βλέποντες πίσω από την κουίντα των φαινομένων ,ευχαριστία για τους αναβλέποντες δι’εσόπτρου εν αινίγματι εις το τέλος της ,ένα τέλος (σκοπό).

Αν οι άνθρωποι ήταν τέλειοι ,η αλήθεια θα ήταν αυταπόδεικτη ,οι δυσμενείς καμπές ανύπαρκτες ,τα αινίγματα λυμένα .Τότε όμως η λεπταίσθητη ποίηση ,ως προσωρινή παλινδρόμηση ανάμεσα σ’αυτό που είμαστε και σε κείνο που θα θέλαμε να είμαστε, δεν θα είχε λόγο υπάρξεως .Τότε η αναψυχή από τη δροσιά της ελπίδας ,την ελεύση της οποίας επιθυμούμε διψώντες ,δεν θα είχε της ανάγκης την επιτακτικότητα. Τότε κι η ευχαριστία ως δοξολογική αύρα για την ελάχιστη κατορθωτή μέθεξη , σ’άυτό που θάπρεπε να είμαστε μα τό’χουμε λησμονημένο ,δεν θα είχε της λιτής αναπομπής το χρονικό αποτύπωμα αλλά της αιωνιότητας την πληθωρική συμμορφία .

Αυτό το παρενθετικό ολίγον της τελειότητας ,αντιλαμβάνεται ως παραβολική δροσοσταλιά στη πνευματική του δίψα ο άνθρωπος, ώστε η τελειότητα και ατέλεστη να παραμένει ,επιποθουμένη σφόδρα και παραμυθία να γίνεται εις την ροή των επερχομένων της ζωής και αφεύκτων αυτής δεινών.Η τελειότητα οσμίζεται κατά παραχώρηση ,«ουχ εαυτώ τις λαμβάνει την τιμήν αλλ’ ο καλούμενος υπό του Θεού» (Εβρ.5,4). Η δίψα για ανακούφιση και παρηγορία από τον κανόνα προς την πτωτική κατάντια , είναι κι επιβράβευση αντιδοτική βαθμιαίου ασκητικού αγώνα διαφυγής από το matrix σήμερα ,προς την αρχαία ποθεινή πατρίδα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

One thought on “Παθών και αλαζονείας το κεφάλαιο [1]”

Αφήστε μια απάντηση