Σκοτώνεται σε τροχαίο ο γιος ενός φίλου μου θεολόγου, ετών 26. Μετά από καιρό τον βρίσκω σ΄ένα Μοναστήρι και μου λέει:

-Σταύρο είναι απίστευτο που συνέβη. Την πρώτη ημέρα της κηδείας του παιδιού μου έδωσα εντολή σε όλους τους φίλους μου να διαβάσουν μέχρι τη ταφή το ψαλτήρι του Βασιλέως και Προφήτου Δαυϊδ.

Την άλλη μέρα εμφανίζεται ο γιος μου, στον ύπνο μου, και μου λέει :
-Μπαμπά με έσωσες με το ψαλτήρι.

Οι δαίμονες στέκονταν 200 μ. μακριά μου και δεν τολμούσαν να πλησιάσουν και να με απειλήσουν, όσο εσείς διαβάζατε το ψαλτήρι.

Ο φίλος μου Θεολόγος ο πατέρας του παιδιού ήταν ένα αστέρι και διαμάντι στην πνευματική ζωή που, όταν κάποτε τον επισκέφθηκα στην πατρίδα του, έμαθα ότι ήταν επίσκεψη στο Νοσοκομείο για ένα συγγενικό του πρόσωπο.

Πήγα στο Νοσοκομείο και τον βρήκα και όταν με είδε εφάρμοσε αυτό που λέγει στην Αγία Γραφή:
” Επιπεσών επί τον τράχηλον κατεφίλει αυτόν.”

Με αγκάλιαζε και με φιλούσε. Τόσο αγνός ήταν. Έκλαιγε από τη χαρά του για την επίσκεψη αυτή.

Δι΄Ευχών.

Σταύρος Παπαγεωργίου

Το θαυμαστό αυτό το αφηγήθηκε ένας στρατιωτικός της Ελληνικής Αεροπορίας, όταν ήρθε για προσκύνημα στην Παναγία με τους γονείς του, οι οποίοι ήταν μαυροφορεμένοι.

Είχε φύγει από αυτή τη ζωή η κόρη τους, μια νεαρή κοπέλα, εντελώς αιφνίδια, από πνευμονική εμβολή.

Ο στρατιωτικός αδερφός της , ευσεβέστατος καθώς ήταν, είπε τα εξής αξιοσημείωτα:
– Η αδελφή μου, δυστυχώς, δεν είχε πνευματική ζωή. Ούτε εξομολογείτο ούτε κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων. Έτσι τη βρήκε ο θάνατος απροετοίμαστη.

Λίγο καιρό μετά τον θάνατό της, είδα το εξής όνειρο, που με συγκλόνισε.

Την είδα μέσα σ’ ένα λεωφορείο σκοτεινό, που το οδηγούσαν δύο εχθροί του ανθρωπίνου γένους (κακά πνεύματα).

Εγώ γεμάτος αγωνία έτρεχα από πίσω, μήπως μπορέσω να την βοηθήσω.

Το παράξενο αυτό όχημα κατευθυνόταν προς ένα σκοτεινό τούνελ, σ’ ένα άγριο βουνό!

Για μια στιγμή σταμάτησε το λεωφορείο.

Κοίταξα μέσα και δεν είδα αυτή τη φορά εκεί την αδελφή μου.

Τότε κατέβηκαν και οι δύο σκοτεινές και απαίσιες μορφές και με ανείπωτο μίσος μου είπαν:

-“Τί να σου κάνουμε; Είχαμε ετοιμάσει “καλό” τόπο για να περιποιηθούμε την αδελφή σου. Αλλά ας έχει χάρη που την πήραν από τα χέρια μας οι προσευχές αυτού του … (είπαν μία ύβρη) του τάδε!”

Συγκλονίστηκα ακούγοντας αυτά, και πράγματι βλέπω την αδελφή μου μ’ ένα λευκό φόρεμα να ανεβαίνει βιαστική, ανάλαφρα, μια στενή σκαλίτσα και να βρίσκεται σ’ έναν τόπο υψηλό και φωτεινό.

Και τότε γυρίζει και μου λέει ανακουφισμένη:

–Σώθηκα! Τώρα είμαι καλά. Αλλά κάνε λίγο αγώνα, αδελφέ μου, να πάω και καλύτερα!.

Από το βιβλίο

«Νεώτερα θαύματα της Παναγίας στη Βαρνάκοβα και ιστορίες για την αιωνιότητα»

Έκδοση Ιεράς Γυναικείας Μοναστικής Αδελφότητος Παναγίας Βαρνάκοβας, Δωρίδα 2007

Πολυξένη Ρέρρα

Αφήστε μια απάντηση