– Φύγε, φοβόμαστε! είπαν στον Χριστό οι Γαδαρηνοί…
Τον έδιωξαν. Τον έδιωξαν, γιατί δεν ήταν διατεθιμένοι να απαρνηθούν τα λάθη και τις παρανομίες τους, τον κοσμικό τρόπο της ζωής τους.
Τον έδιωξαν. Τον έδιωξαν ευγενικά, γιατί από την μία φοβήθηκαν πως θα αποτελέσει διαρκή έλεγχο για τον τρόπο ζωής τους, αλλά αναγνωρίζοντας όμως την δύναμή του. Είναι όμως έτσι; ή μήπως ήταν μία καθαρή υποκρισία;
Τον έδιωξαν. Και ήταν καθαρή, καθαρότατη υποκρισία γιατί ποιός φοβάται κάποιον που έχει τέτοια δύναμη; Ίσα ίσα, αναγνωρίζοντας αυτήν την δύναμη, θα είχαν κάθε προστασία.
Αλλά όχι. Δεν ήθελαν να απαρνηθούν τον στραβό τρόπο ζωής τους. Προτίμησαν τις συνήθειές τους, τις παρανομίες και τις αδικίες τους, αντί να προτιμήσουν να έχουν κοντά τους Τον Υιό Του Θεού…
ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ>
Ότι συνέβη τότε με Τον Χριστό, συμβαίνει σήμερα και με τους απλούς θνητούς όπως εμείς, στην καθημερινότητά μας.
Δηλαδή, όταν κάποιος δεν επιθυμεί να απεμπολήσει τον καθ’όλα κοσμικό τρόπο ζωής, όταν δεν επιθυμεί να εντείνει την πνευματική του προσπάθεια, μη έχοντας επιχειρήματα να δικαιολογήσει αυτήν του την επιθυμία, τότε προσπαθεί να κρατήσει την επικοινωνία στο ελάχιστο δυνατό.
Αυτό που έκαναν οι Γαδαρηνοί, και το κάνουμε και σήμερα στους ανθρώπους, είναι καθαρή υποκρισία, γιατί πολύ απλά οι Γαδαρηνοί λέει φοβήθηκαν. Μα δεν φοβάσαι άνθρωπε την δύναμη αυτού που διώχνεις; δεν φοβάσαι μην και την χρησιμοποιήσει επάνω σου; άρα άκυρος ο φόβος των γαδαρηνών…
Αυτό που κάνουμε οι άνθρωποι σήμερα είναι να αποφεύγουμε άλλους ανθρώπους, με πρόσχημα την δική τους πνευματική αταιριαξιά, ή την ταπεινόσχημη δικαιολογία της χαμηλής πνευματικής στάθμης…
Μα δεν θα κερδίσεις άνθρωπε εάν συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που κατά τα λεγόμενά σου είναι σε υψηλό επίπεδο πνευματικό; Άρα, άκυρο κι αυτό το επιχείρημα.
Και θα πουν κάποιοι: Μα για καλόγεροι θα πάμε; προφανώς και όχι. Αλλά το να κρατάμε έναν τρόπο ζωής, επειδή μας αρέσει, ενώ γνωρίζουμε πως δεν μας συμφέρει, δεν είναι δείγμα σύνεσης…
ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ>
Όλοι μιλάμε σήμερα και παραπονιόμαστε πως δεν υπάρχει:
– αγάπη
– ειρήνη
– πρόοδος
– ευμάρεια
– κλπ,κλπ…
Αλλά πώς γίνεται να πηγαίνει ο κόσμος από το κακό στο χειρότερο;
Γιατί πολύ απλά, κατά βάθος, δεν θέλουμε να ταπεινωθούμε, και να αλλάξουμε.
Γιατί όταν θα αλλάξουμε, θα το καταλάβουμε όλοι.
Βλέπετε, όσα έχει στο σχέδιό Του ο Κύριος, τόσα δύσκολα γεγονότα, με πόνο και δάκρυ, τα φέρνει ο Κύριος, όχι για να μας τιμωρήσει.
Αλλά για να μας διορθώσει, να μας παιδαγωγήσει.
Ώστε επιτέλους, να αρχίσουμε να εργαζόμαστε ειλικρινώς, προς την κατεύθυνση της προσωπικής μας και συλλογική μας βελτίωσης.