Ἔχει ἐπικρατήσει στὸν κόσμο ἡ ἄποψη, ὅτι οἱ κουτοὶ ἄνθρωποι νηστεύουν. Εἶχα ἕναν φίλο συγγενή ὁ ὁποῖος ἔχει κοιμηθεὶ καὶ μοῦ ἔλεγε:
– Άκου Δημήτρη μου. Ἐσὺ τρῶς τὰ χόρτα ε; Ἐγὼ τρώω ἐκεῖνο, πού τρώει τὰ χόρτα.
Ἔτρωγε τὸ μοσχάρι αὐτὸς καὶ τὸ βόδι. Καὶ ἐγὼ ἐπειδὴ ἔτρωγα τὰ χόρτα, ἤμουν ἀπὸ μόνος μου βόδι. Καταλάβατε;
Μισὴ ὥρα ἦταν ὁ θάνατὸς του, τέζα! Κορόιδευε τὴν Nηστεία…
Πέραν τῆς Πνευματικῆς ὠφέλειας, εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τῆς φυσιολογίας τοῦ ὀργανισμοῦ του, ὁ ἄνθρωπος νὰ νηστεύει. Ἀκοῦς τὸν ἕνα νὰ λέει: Ἔχω ζαλάδες, ἔχω ἅλατα. Ἔμ, ἀφοῦ ἔφαγες ὅλα τὰ βόδια τοῦ κόσμου, τὶ θέλεις νὰ ἔχεις; Τι θὰ ἔχεις;
✞ Δημήτριος Παναγόπουλος