Όταν ο Άγιος ήταν αρχάριος Μοναχός, κι έφτιαχνε τα εργόχειρά του, πήγαινε ο πειρασμός και του έκανε πολλά εμπόδια. Σπάζανε τα εργαλεία, σπαζαν τα εργόχειρα. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Στην αρχή ήταν αρχάριος δυσανασχετούσε. Κι έλεγε: «Να πάρει η ευχή να πάρει».
Έβλεπε όμως ότι όσο έλεγε τέτοια και δυσανασχετούσε, γινόταν χειρότερα ο ψυχικός του κόσμος κι έχανε την προσευχή του. Σκέφτηκε ότι: “δεν είναι καλό αυτό το πράγμα, τί πρέπει να κάνω;”
Κάθε φορά, λέει, που θα γίνει μία ζημιά, κάθε φορά που θα γίνει κάτι, εγώ θα λέω: «Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος! Δόξα σοι, ο Θεός! Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος!»
Και κάθε φορά που του έσπαζαν τα πράγματα, έλεγε: «Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος! Δόξα σοι ο Θεός ημών, δόξα σοι».
Όταν δε του έπεφταν κάτω, έλεγε: «Προσκυνῶ Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμούσιον καί ἀχώριστον.
Και ευτυχώς που μου έπεσε, να κάνω και μία μετάνοια, έστω και άθελά μου». Και δοξολογούσε συνέχεια τον Θεό!