Κάποτε πήγε κάποιος νεαρός μοναχός, να εξομολογηθεί σε έναν γέροντα που ήταν πολλά χρόνια ασκητής και του εξομολογήθηκε κάποιους πειρασμούς πορνείας που είχε. Ο γέροντας, του είπε:
Τί είναι αυτά τα πράγματα; Θα κολαστείς, θα χαθείς!
Ο μοναχός στενοχωρέθηκε και απελπίστηκε τόσο πολύ από τα λόγια του ασκητή, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τον μοναχικό βίο. Σκέφτηκε: ”θα κολαστώ που θα κολαστώ, τουλάχιστον να κολαστώ στον κόσμο”. Στο δρόμο συνάντησε τον Αββά Απολλώ. Του λέει ο Αββάς:
Αδερφέ τι έχεις και είσαι έτσι στενοχωρημενος;
Αυτό και αυτό μου συνέβη, και επιστρέφω στον κόσμο.
Σε γελάει ο σατανάς αδερφέ. Τράβα στο κελί σου. Τους λογισμούς που έχεις εσύ, τους έχω εγώ που είμαι γέρος.
Τα λόγια του Αββά παρηγόρησαν και έδωσαν κουράγιο στο μοναχό. Ο Αββάς με διάκριση κατηγόρησε τον εαυτόν του και έτσι βοήθησε τον μοναχό και τον στερέωσε στην πίστη, κάτι που δεν έκανε ο ασκητής.
Επέστρεψε ο μοναχός στο κελί του και ο Αββάς Απολλώ πήγε να βρει τον ασκητή. Έξω από το κελί εκείνου, έκανε την εξής προσευχή:
Κύριε εσύ που επιτρέπεις τους πειρασμούς για ωφέλεια, μετάτρεψε τον πόλεμο του αδερφού εις τούτων τον γέροντα, για να αντιληφτεί, ότι πρέπει να συμπάσχει αυτούς που πολεμούνται.
Και εκείνη τη στιγμή βλέπει ο Αββάς έναν μαύρο δαίμονα να ρίχνει βέλη πορνείας κατά του ασκητού, και σε λίγο βλέπει τον ασκητή να βγαίνει δαιμονισμένος από το κελί του έξω, με το σακκούλι στον ώμο, φεύγοντας για τον κόσμο. Δεν άντεξε τον πειρασμό ούτε δευτερόλεπτο.
Του φωνάζει ο Αββάς Απολλώ και του λέει:
Που πας γέροντα; Ένα λεπτό δεν άντεξες τον πειρασμό, πως τον άλλον μοναχό δεν τον παρηγόρησες και τον έστειλες για τον κόσμο; Γύρισε πίσω στο κελί και προσευχήσου. Και από εδώ και στο εξής πρόσεχε, να οικονομείς τους αδερφούς σου.
Ο Απολλώ ξαναπροσευχήθηκε και έφυγε ο πειρασμός πορνείας από πάνω του, ο ασκητής ηρέμησε, έβαλε μετάνοια στον Αββά Απολλώ και από εκείνη την ημέρα έγινε ιατρός και παρήγορος πατέρας στους άλλους μοναχούς.
Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας